🔸اینکه اصرار کنید کودک قبل از دبستان؛ خواندن و نوشتن را بیاموزد اصلا کار درستی نیست. کودک در پیش دبستانی فقط کافی است با مهارت ها و شناخت های عمومی آشنا شود. مثلا مفاهیم بالا و پایین؛ کم و زیاد؛ شناخت رنگ ها؛ چپ و راست ؛ نظافت و …🔸

... برگرفته از تارنمای روش تدریس ...

🔸در ارتباط برقرار کردن با نوجوان باید به این نکته توجه کرد که نباید این ارتباط به شکلی باشد که نوجوان تصور کند شما بهش نیاز دارید. (که اگر اینطور شد، باعث دفع آن شخص میشود)

مثلا این عوامل سبب میشه که برخی از نوجوانها فکر کنند که شما به آنها نیاز دارید：

۱؛ زیاد زنگ زدن

۲؛ زیاد توجه کردن تو جمع به یک نفر (مثلا تو هر جایی, اعم از هیأت و اردو و جاهای دیگر؛ آن فرد را مسؤول قرار بدهید)

۳؛ .....

البته باید توجه داشت که این مواردی که گفته شده ؛ زیاد نباید باشد ولی حتما باید مقدار لازمش ، باشد.

و نکته دیگر اینکه برخی بچه‌ها به خاطر شرایط خاص یا داشتن ظرفیت بیشتر ، مجالِ توجهِ بیشتر از معمول را دارند و این اشکالی ندارد. ولی اولاً این افراد کمند و ثانیاً نباید توجهِ زیاد ، جلوی چشمِ بچه‌های دیگه باشه که موجب حسادت نشود.🔸

(ارسالی مخاطبین)

تجربه اول تنبیه می کند و بعد درس می دهد!

بهتر است آن چه را دیگران تجربه کرده اند را دوباره آزمایش نکنیم؛ که آزموده را آزمودن خطاست.

یکی ازبهترین راه‌های غنی سازی آموزش این است که

مربیان و فعالان فرهنگی روش هایی ابتکاری یا پیشنهادی خود را به یکدیگر معرفی کنند

و از این راه بر توانایی تربیتی خود و دیگران بیفزایند.

سلام

فرزند شما چند سالشه؟ 2 یا 5 یا 10؟ قطعا فرزند یا متربی شما که در سن 15 سالگی است با متربی ای که در سن 17 سالگی است باهم تفاوت هایی دارند؛ موضوع بحث ما نیازهای هر فرد است...

بله " نیاز  ".

 البته تمام افرادی که به کار تربیتی مشغولند بر این امر واقفند که  " یکی " از معیارهای تعیین نیاز هر شخص " سن " اوست.

عوامل دیگری همچون خانواده ، محیط زندگی ، سبک ارتباطی او با محیط اطراف ، فاصله او با سن بلوغ و حتی تک فرزند بودن یا نبودن نیز در این مورد مهم است. اما بحث امروز ما " سن " است که شاید بتوان گفت یکی از مهمترین و دم دست ترین شاخص ها برای تعیین نیاز افراد است...

خب ؛ بریم سر اصل ماجرا ...

 تا حالا دقت کردین بهترین روش آروم کردن یه نوزاد چیه؟ وقتی تشنشه... وقتی گرسنشه... وقتی خوابش میاد...؟ یادتون هست وقتی فرزندتون تازه به دنیا آمده بود اولین راه حلی که در مقابل گریه هاش به ذهنتون می رسید این بود که اونو راه ببرید... بغلش می کردید و راه می افتادید، مهم این بود که در آغوش شما باشه و شما مشغول قدم زدن باشید... قبول دارین در 70 درصد موارد این بهترین راه حل بود؟ تقریبا برای هر مشکلی هم جواب میداد...

مربیای گرامی و پدر و مادرای عزیز... این نوجوانان همان نوزادانند! با این تفاوت که وقتی نوزاد بودند برای هر مشکلی گریه میکردند اما الان برای هر مشکلی یه تکنولوژی از خودشون (!) بروز می دهند... مثلا موقع ناراحتی اخم میکنن! وقتی خسته میشن بهونه میگیرن... وقتی کم کاری کردن و نمراتِ کمی آوردن دنباله یه بهونه ای میگردن که تقصیرو بندازن گردنه یکی دیگه...

خب راه حل چیه؟

نکته ی تربیت والدینی:

بچه وقتی آمد پیش پدر از مادر حرفی زد (یا بالعکس) باید جلویش گرفته شود،

نه اینکه بگویی خب بقیه اش! بمحض انحراف ذهنش باید تصحیح کرد

وگرنه در بزرگی نمام میشود، غیبت کن میشود. 

🌷آیت الله دستغیب🌷

.....................................

نکته ی تربیت والدینی:

✅هرم قدرت خانه را نشکنیم. مرد هرم است. اگر شخصیت پدر در خانه ضعیف شود

در دوره ی نوجوانی که فرزند باید از پدر حساب ببرد این اتفاق نمی افتد

👈معضل جدی و خطرناک!⚡️

برگرفته از کانال تلگرام تربیت نسل مهدوی:

@manedigaremaa

تا حالا فکر کردید که حضرت زهرا (سلام الله علیها)

فرزندانشون امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) رو چه طور صدا میزدند؟ 

مثلا فقط اسمشون رو صدا میزدند یا پیشوند و پسوندی هم به کار می بردند؟ 

یک مورد که در دسترس همه هست، در حدیث شریف کساء ذکر شده و این گونه است:

امام حسن علیه السلام که آن زمان کودک بودند وارد خانه شده و به مادر سلام می کنند:

- سلام بر تو اى مادر (السَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمّاه )  

- سلام بر تو  اى نور چشمم و میوه ی دلم

(عَلَیْکَ السَّلامُ یا قُرَّةَ عَیْنى وَثَمَرَةَ فُؤ ادى)

 مدتی بعد امام حسین علیه السلام وارد میشوند:

- سلام بر تو اى مادر (السَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمّاه)

- سلام بر تو اى فرزندم و اى نور چشمم و میوه ی دلم

(عَلَیْکَ السَّلامُ یا وَلَدى وَ یا قُرَّةَ عَیْنى وَثَمَرَةَ فُؤادى)

در این کلمات نورانی نکات زیادی هست از جمله:

1⃣ کلماتی که حضرت استفاده کردند ساده نیست و بسیار پر معنا و محبت آمیز است.

(قُرَّةَ عَیْنى : نور چشمم - ثَمَرَةَ فُؤادى : میوه ی دلم).

2⃣ حضرت زهرا سلام الله علیها فرزندان عزیزشان را با ٢ عبارت خطاب کردند

و فقط به یکی بسنده نکردند (علامت اوج محبت و اعلام آن).

3⃣ در جواب فرزند کوچکتر، یعنی امام حسین علیه السلام،

یک لفظ اضافه کردند (وَلَدى: پسرم) که شاید

نشانگر مراعاتِ بیشتر فرزند کوچکتر و حساس تر بودن اوست.

4⃣ هردوکودکشان را هم با دو عبارت مشابه (یا قُرَّةَ عَیْنى وَ ثَمَرَةَ فُؤادى)

پاسخ دادند و تبعیضی قائل نشدند

با اینکه هر دو در یک زمان به خانه نیامده بودند و طبعا متوجه این امر نمی شدند.

5⃣ نکته قابل توجه اینکه هردو فرزندشان به محض ورود به منزل به مادر سلام کردند

و این نشانگر اوج ادب این دو کودک بهشتی است.

(چون مطمئناً حضرت زهرا سلام الله علیها مثل بعضی از ما نبودند که منتظر بشن اول بچه ها سلام کنند).

... ان شاءالله که همگی متخلق به اخلاق حضرت زهرا سلام الله علیها باشیم ...

:برگرفته از کانال تلگرام تربیت نسل مهدوی
@manedigaremaa

در روان‌شناسی آموزشی، نکته‌ای را پیامبر اکرم (ص) بیان می‌کند که بسیار مهم و شگفت‌انگیز است.

آن حضرت(ص) می‌فرماید:

أَزْهَدُ النَّاسِ فی الْعَالِمِ أَهْلُهُ وَجِیْرَانُهُ؛

خانواده و همسایگان شخص عالم، از همه مردم نسبت به او بی‌رغبت‌ترند.

(نهج‌الفصاحه، ص359)

این بدان معناست که همسر و فرزندان و خویشان و همسایگان یک دانشمند و عالم، کمتر به او مراجعه می‌کنند و از او یاد می‌گیرند و کمتر از تجربه و علم و وجودش بهره می‌گیرند، در حالی که دیگران قدر او را بهتر می‌دانند و سعی در استفاده حداکثری از او دارند.

این مسئله روان‌شناسی به ما کمک می‌کند تا برای آموزش فرزندان خود افرادی را انتخاب کنیم که به نظر ما می‌توانند همان آموزش‌هایی را که خودمان می‌خواهیم یاد دهیم، به آنها یاد دهند.

فرزند از دیگری همان مطلبی که شما دوست دارید بیاموزد، می‌آموزد و هدف شما برآورده می‌شود.

پس به جای آنکه خودتان دست به کار شوید و بخواهید فرزندان خودتان را به اموری گرایش دهید و یا از چیزی دور سازید، از دیگران برای این کار کمک بگیرید و خودتان مستقیم وارد نشوید. بگذارید دیگری به کودک شما نماز و قرآن بیاموزد و خودتان را کنار بکشید. اگر عالم دهر هم باشید، فرزند و خویشان و همسایگان به شما توجه نخواهند کرد و از شما یاد نمی‌گیرند. پس بهتر است که دیگری در کار وارد شود و اهداف شما را برآورده سازد.

 امامان معصوم(ع) نیز با چنین مشکلی مواجه بودند. مردم شهر مدینه برای آموزش دین به نزد آنان نمی‌آمدند. امام صادق(ع) ضمن گلایه از وضعیت مدینه درزمان خویش می‌فرماید:

اَشکُوا إلَی الله وَحدَتِی وَ تَقَلقُلِی مِن أهل المدینه؛

من از تنهائی خودم به خدا شکوه می‌کنم، از نگرانی فکری خودم درباره حمایت دین به خدا شکایت دارم.

(سفینه‌البحار، شیخ عباس قمی، ج 5، ص 73؛ و نیز کافی، ج 8، ص 215).

علت این گلایه آن حضرت(ع) این بود که مردم مدینه از علوم ایشان بهره نمی‌بردند و کسانی که شاگردان ایشان بودند همه از شهرهای دیگر بودند.

آن حضرت(ع) سپس در تبیین علت و چرایی این رفتار اهل مدینه در جایی دیگر به یک نکته روان شناسی آموزشی اشاره می‌کند و می‌فرماید دوست داشتم از این شهر مهاجرت می‌کردم و در جایی دیگر مردم را راهنمایی می‌کردم.

زیرا دیگران به سراغ عالم می‌آیند ولی همشهریان این گونه نیستند: من از اینکه دانشگاه الهی ام بسته است، شکایت به خدا می‌برم!‌ ای کاش این طاغوت به من اجازه می‌داد، من در طائف که از آب و هوای خوبی برخوردار است حوزه علمیّه می‌ساختم (کافی ج8، ص215).

در این مطلب به یک نکته دیگر در روان‌شناسی آموزشی نیز توجه داده شده و آن هم مسئله آب و هوا و آرامش و آسایشی است که باید استاد و شاگردان داشته باشند.