قطره عسلی بر زمین افتاد، مورچه کوچکی آمد و از آن چشید و خواست که برود، اما مزه عسل برایش اعجاب انگیز بود، پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید... باز عزم رفتن کرد، اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد، پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد تا هرچه بیشتر و بیشتر لذت ببرد... مورچه در عسل غوطه ور شد و لذت می برد... اما (افسوس) که نتوانست از آن خارج شود، پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت... در این حال ماند تا آنکه نهایتا مُرد... دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ! پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد، نجات می یابد، و آنکه در شیرینی آن غرق شد هلاک میشود... این است حکایت دنیا...

در مرکز تربیت معلم دینی عربی دارالفنون، به دانشجو ها می گفتم: آقایون شما کاری بکنید که دانش آموزا از شما خوششون بیاد ، شمارا دوست داشته باشند، اگه دبیر دینی را دوست داشته باشند، صدای قرآن که بشنوند به عشق شما به اون توجه می کنند. صدای اذان را که بشنوند به یاد شما از اون لذت می برند. هیچ چی هم به اونا یاد ندید، حداقل در اونا گرایش به دین به وجود آورده اید. اونا خودشون به دنبال دین، راه می افتند. هدف اصلی درسِ دینی همینه، شما اگه سخن مولفین کتابهای دینی را خطاب به خودتون در اول کتاب های دینی بخونید، اونا از شما همین هارا میخوان. ... شما این کار را بکنید اگه ثواب داشت مال شما، هرچی هم گناه داشت مال من. بعد به اونا می گفتم چه قدر... دبیران دینی که باعث نفرت دانش آموزان از دین شده اند و چه دبیران ریاضی که اقلیت ها را وارد اسلام کرده اند. نمونه ی این دبیران ریاضی دوست عزیزم آقای ...... دبیر منطقه ی 10 تهران که بااخلاق جذاب و بیان هنرمندانه ی زیبایی های اسلام درآموزشگاه علمی مهربان در خیابان ستارخان، دانش آموز غیر مسلمان را عاشق اسلام و وارد اسلام کرد. واما خاطره ی تلخی هم از یک معلم دینی ........ دوران آموزش نظامی را در پادگان باغ شاه (حر) می گذراندیم. استادی داشتیم که به ما روان شناسی درس می داد. در تمام صحبت هایش کینه ای پنهان از دین و دین داری به مشامم می رسید. به خودم می گفتم این استاد برای دین زدایی آمده نه روان شناسی...... یک روز نمی دانم به چه مناسبتی این خاطره را از دوران دبستان خود تعریف کرد: یک معلم دینی داشتیم، خیلی سخت گیر بود. امام هارا گاه از اول به آخر می پرسید. بعضی وقت ها هم می گفت: از آخر به اول بشمرید. یک روز مرا بُرد پای تخته و گفت: امام ها را بگو... من از ترس، هیچ چی به خاطرم نیومد. بعد به من گفت: کف دستت را بیار بالا: اول حضرتِ...... ؟! ( همراه با کوبیدن چوب تر کف دست من ) دوم امامِ.........؟! ( ضربه ی دوم ) و همین طور.... ضربه ی هشتم را که زد از هوش رفتم. از آن وقت ................ از بیان بقیه ی حرف های استاد روان شناسی معذورم... حالا برادران عزیز پرورشی و دینی، این شما و این امانت های الهی در دست شما. تا کدام راه را بپسندید. ومن الله التوفیق.

... استاد محمدحسن صاحبدل ...

کودکان شاد می شوند اگر...

1⃣➜ به زبان رفتار کودک گوش دهید؛ چند دقیقه خود را جای او بگذارید؛ بکوشید هدفش را از بروز چنین رفتارهایی بفهمید.

2⃣➜ هر روز، زمانی را در اختیار کودک بگذارید تا از احساساتش در طول رخدادهای روزانه زندگی برای شما بگوید.

3⃣➜بین سخنان کودک نپرید. 

4⃣➜با نگاه کردن به کودک و همراهی احساسی با او تمام توجهتان را به حرف‌هایش نشان دهید.

5⃣➜از پرسش‌های متنوع برای افزایش اعتماد به‌نفس کودک و به حرف کشیدن او استفاده کنید. برای مثال «بعدش چی شد؟» 

6⃣➜با سخنان کودک هم‌دردی کنید. برای مثال «چه بد! منم جای تو بودم ناراحت می‌شدم.» 

7⃣➜برخی از جمله‌های کودک را تفسیر و یا تکرار کنید. می‌توانید درخواست کنید که منظورش را بیش‌تر توضیح دهد.

8⃣➜از تکرار زیاد روش‌های بالا در هنگام گوش دادن، بپرهیزید.

9⃣➜خود را از شنیدن حرف‌های او خوشحال نشان دهید. برای مثال بگویید «متشکرم که درباره این موضوع با من حرف زدی.»[1]

پی نوشت :

1- ماهنامه خانه خوبان، موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، معاونت تربیتی فرهنگی.

تربیت مثل نخ می مونه...

هیچ وقت دقت کردید به بازی بچه ها ... وقتی ماشین بازی می کنن؟؟!! . یه نخ می بندن به ماشین، هر جا نخ را بکشن، ماشین به همون مسیر هدایت میشه. اگه مسیر سربالا را برن، ماشین به خاطر اون نخ بالا میاد و اگر به سمت سرپایینی برن، باز ماشین به خاطر اون نخی که بسته شده به سمت پایین می یاد... رفتار و اعمال ما مثل اون نخه... بچه هامونم حکم اون ماشینن ... اگه بچه های با ادبی و انسانی می خوایم به رفتارمون دقت کنیم ... اونا پشت سرِ ما میان ...

بایدهای حلقه داری مخصوص سرگروهها:

۱- بیان درست موضوع / ۲- رغبت زایی و انگیزه سازی

۳- سؤال برانگیزی در بحث / ۴- دو طرفه شدن مباحث

۵- ورود همه اعضاء به بحث / ۶- جمع‌بندی و نتیجه گیری

.......................................

و اما نبایدهای حلقه داری: 

۱- یک طرفه سخن گرفتن / ۲- اطاله کلام و رغبت زدایی

۳- پیش داوری و قضاوت / ۴- خروج از موضوع اصلی

۵- تخریب، تمسخر و انتقاد / ۶- شوخی‌های مکرر و بیجا