کلاس دوم ابتدایی بودم، مدرسه فعالیت فرهنگی از خودش درکرده بود و ما را با کلاس‌های بالاتر به یکی از مساجد شهر می‌برد. این اولین بار بود که ما هم قاطی آدم حسابی‌ها شده بودیم و با کلاس‌های سوم و چهارم و پنجم برنامه مشترک داشتیم. به همین دلیل سر از پا نمی‌شناختیم. با شور و شوق عجیبی، پر از حسّ بزرگی و بزرگ‌شدن، ناباورانه به راه افتادیم. نزدیک مسجد یادم افتاد نماز خواندن بلد نیستم؛ در یک ثانیه، آن همه شعف و شادی تبدیل به کوهی از غم شد؛ تصمیم گرفتم هر طور شده نقشه‌ای سرهم کنم و وارد مسجد نشوم  ولی نه وقت برا نقشه کشی بود و نه من دانش‌آموز بی انضباطی بودم که دور از چشم‌های ریزبین ناظم مدرسه باشم. خلاصه جزو آخرین نفرات با التماس دعای پر از امید معلممان، بدون وضو وارد مسجد شدم. مسجدی بسیار بزرگ با صف‌های منظم که با ورود ما دبستانی‌ها در صف‌های آخر این نظم از هم پاشید معلم‌ها و ناظم مشغول مرتب کردن صف‌ها بودند. ما کلاس دومی‌ها در صف آخر ایستاده بودیم. از شانس خوبم دختر همسایه‌مان که چند سالی از من بزرگتر بود و به خاطر پیشرفت تحصیلی هنوز کلاس دوم بود، در صف کنار من نشسته بود و من که هنوز با ته‌ماندۀ امیدم درگیر نقشه‌کشی بودم، تازه متوجه او شدم؛ می‌دانستم هر طور شده مُچم را خواهد گرفت.

گفتم: ببینم تو چرا مسجد نمیری؟

گفت: آخه ریا می‌شه. تو خلوت که بخونم، دلم قرصه که فقط برای خداست.

گفتم: یعنی چی؟ مثل اینه که بگی عامل اصلی طلاق ازدواجه

و بهترین راه برای این که به سرنوشت طلاق دچار نشیم ازدواج نکنیم.

توی نماز جماعت ریا هست چون اصولا ریا توی کارهای خوب انجام می‌شه دیگه.

گفت: نه. همین که من گفتم. ریا می‌شه. تو نمی‌فهمی.

گفتم: حالا فهمیدم. تو نمی‌خوای مسجد نری، دنبال بهونه می‌گردی. طرف می‌آد به خیریه کمک کنه چک می‌کشه.

بهش میگن: «چرا پای چک رو امضاء نکردی؟» می‌گه: «آخه ریا می‌شه»

نویسنده: محمدحسین علیان