- کسانى می‏توانند مربى انسان‏ها باشند که به دردها و درمان‏ها و به وضع روحیه ‏ها آگاهى داشته باشند.

-- آگاهى از دردها و درمان‏ها را باید از وحى- از کتاب و سنت- بدست آورد؛ چون اوست که از استعدادهاى انسان و قلمرو استعدادهاى او و از قانون‏هاى حاکم بر این دو آگاه است و درگیریها و دردها و درمان‏ها و راه حل‏ها را میشناسد.

--- براى شناخت روحیه‏ ها میتوان از تجربه و برخورد، از آموزش و تعلم‏ و از لطافت روحى و فرقان استفاده کرد.

---- این فرقان، روحیه‏ ها را از یکدیگر جدا میکند و وضع و زمینه و طرز برخورد را مشخص مینماید؛ چون همه را نمیتوان با یک چوب پیش برد و با یک روش تربیت کرد.

مربى به وحى و فرقان نیازمند است.

----- براى رسیدن به وحى و استفاده کردن از آن به اصول و کلیدهایى نیازمندیم که در کتاب «روش برداشت از قرآن‏» از آن سخن رفته است.

------ اما فرقان نیرویى است که در مرحله‏ ى اطاعت و تقوا به انسان ارزانى می‏شود؛ «انْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً».

منبع : مسئولیت و سازندگى، ص54.

"روایت جبرئیل از مربیان جهنمی"

رسول گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلّم) می‌فرمایند:

«در شب معراج به آسمان رفتم و به قومی برخورد کردم که لبان آنان را با قیچی‌هایی از آتش می‌بریدند،

دوباره می‌رویید و باز می‌بریدند: پرسیدم: جبرئیل اینان کیانند؟»

گفت: اینان خطیبان امت تو هستند که به آنچه می‌گویند عمل نمی‌کنند.

مردم را به کار نیک فرا می‌خوانند و خود را فراموش می‌کنند.

تجربه اول تنبیه می کند و بعد درس می دهد!

بهتر است آن چه را دیگران تجربه کرده اند را دوباره آزمایش نکنیم؛ که آزموده را آزمودن خطاست.

یکی ازبهترین راه‌های غنی سازی آموزش این است که

مربیان و فعالان فرهنگی روش هایی ابتکاری یا پیشنهادی خود را به یکدیگر معرفی کنند

و از این راه بر توانایی تربیتی خود و دیگران بیفزایند.