ده خودمان مدرسه راهنمایی نداشت.

راه زیادی را طی می کرد تا به ده «پرمی» می رسید.

هنوز انقلاب نشده بود. هر شب با یکی از کتاب های استاد مطهری و ... به خانه می آمد.

با وجود خستگی درس و مدرسه و راه طولانی،

کتاب را در دست می گرفت و زیر نور بی جان چراغ مطالعه می کرد.

پلکهایش گاهی روی هم می افتاد. ولی خیلی زود خودش را جمع و جور می کرد،

پلکهایش را به هم می زد و به خواندن ادامه می داد. 

می گفتم: «خوب بابا جان! بلند شو برو بخواب!»

خمیازه هایش را قورت می داد و می گفت:

«بگذار کتاب را تمام کنم، بعد می روم می خوابم.»

می گفتم: «فردا شب تمامش کن! چه اصراری است که امشب کلکش را بکنی؟»

می گفت:

«اگر کتاب را تمام نکنم مجبورم یک قِران دیگر بدهم و یک شب دیگر کتاب را نگه دارم.

کتاب را امشب می خوانم.

فردا یک قِران را می دهم و یک کتاب دیگر کرایه می کنم. شما بروید بخوابید! نگران من نباشید!»

شهید اسدالله کشمیری

منبع : حریف شب، صص 25- 26