پیامبر اکرم صلّى ‏اللّه ‏علیه ‏و ‏آله :

مَن کانَ عِندَهُ صَبِىٌّ فَلیَتَصابَ لَهُ ؛

هر کس با کودک سروکار دارد ، با او کودکانه رفتار کند.

من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 483، ح 4707

پیامبر اکرم صلّى ‏اللّه‏ علیه ‏و ‏آله :

اَحِبُّوا الصِّبیانَ وَ ارحَمُوهُم، وَ اِذا وَعَدتُموهُم شَیئا فَفُوا لَهُم، فَاِنَّهُم لا یَدرونَ اِلاّ اَ نَّـکُم تَرزُقونَهُم ؛

 کودکان را دوست بدارید و با آنان مهربان باشید و هرگاه به آنان وعده دادید ، به آن وفا کنید ، زیرا آنان ، روزى دهنده خود  را کسى غیر از شما نمى ‏دانند.

 کافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 49، ح 3

 امام کاظم علیه ‏السلام :

 تُستَحَبُّ عَرامَةُ الصَّبىِّ فى صِغَرِهِ لِیَکونَ حَلیما فى کِـبَرِهِ، ما یَنبَغى اَن یَکونَ اِلاّ هکَذا؛

 خوب است بچّه در کودکى بازى‏گوش باشد تا در بزرگ‏سالى بردبار گردد و شایسته نیست که جز این باشد .

 کافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 51، ح 2

امام باقر علیه‏ السلام :

 اِنّا نَمُرُ صِبیانَنا بِالصَّلاةِ اِذا کانوا بَنى خَمسِ سِنینَ ، فَمُروا صِبیانَـکُم بِالصَّلاةِ اِذا کانوا بَنى سَبعِ سِنینَ، وَ نَحـنُ نَأمُرُ صِبیانَنـا  بِالصَّـومِ اِذا کانوا بَنى سَبعِ سِنینَ بِما اَطاقوا مِن صیامِ الیَومِ اِن کانَ اِلى نِصفِ النَّهارِ اَو اَکثَرَ مِن ذلِکَ اَو اَقَلَّ، فَاِذا غَلَبَهُمُ  العَطَشُ وَ الغَرَثُ اَفطَروا، حَتّى یَتَعَوَّدُوا الصَّومَ وَ یُطیقوهُ، فَمُروا صِبیانَـکُم اِذا کانوا بَنى تِسعِ سِنینَ بِالصَّومِ مَا استَطاعوا مِن  صیامِ الیَومِ، فَاِذا غَلَبَهُمُ العَـطَشُ اَفطَروا ؛

 ما کودکان خود را وقتى پنج ساله ‏اند، به نماز امر مى‏ کنیم؛ ولى شما کودکانتان را وقتى هفت ساله شدند ، به نماز امر  کنید . ما کودکان خود را وقتى هفت ساله ‏اند ، به روزه وامى‏ داریم ، به اندازه ‏اى که توان دارند ، چه نصف روز باشد یا  بیشتر یا کمتر . وقتى تشنگى و گرسنگى بر آنان چیره شد ، افطار مى‏ کنند تا این‏که به روزه ، عادت کنند و توان آن را  بیابند ، ولى شما کودکانتان را وقتى نُه ساله شدند ، به اندازه ‏اى که توان دارند ، به روزه وا دارید و وقتى تشنگى بر آنان  چیره شد ، افطار کنند .

کافى(ط-الاسلامیه) ج 3، ص 409، ح 1

 پیامبر اکرم صلّى ‏اللّه‏ علیه ‏و ‏آله :

 عَرامَةُ الصَّبِىِّ فى صِغَرِهِ زیادَةٌ فى عَقلِهِ فى کِبَرِهِ؛

 بازى گوشى کودک در خردسالى اش مایه فزونى عقل در بزرگسالى اوست.

نهج الفصاحه ص564 ، ح1940