قسمتی از وصیت نامه امام خمینی به پسرشان حاج احمد آقا:

پسرم! چه خوب است به خود تلقین کنی و به باور خود بباوری یک واقعیت را، که مدح مداحان و ثنای ثناگویان چه‌بسا که انسان را به ره هلاکت برساند و از تهذیب دور سازد و تأثیر سوء ثنای جمیل در نفس آلوده ما، مایه بدبختی‌ها و دورافتادگی‌ها از پیشگاه مقدس حق-جل و علا-برای ما ضعفا النفوس خواهد بود و شاید عیب‌جویی‌ها و شایعه‌پراکنی‌ها برای علاج معایب نفسانی ما سودمند باشد، که هست. همچون عمل جراحی دردناکی که موجب سلامت مریض می‌شود. آنان که با ثناهای خود ما را از جوار حق دور می‌کنند، دوستانی هستند که با دوستی خود با ما دشمنی می‌کنند، و آنان که می‌پندارند با عیب‌گویی و فحاشی و شایعه‌سازی به ما دشمنی می‌کنند، دشمنانی هستند که با عمل خود، ما را اگر لایق باشیم، اصلاح می‌کنند، و در صورت دشمنی به ما دوستی می‌نمایند. من و تو اگر این حقیقت را باور کنیم و حیله‌های شیطانی و نفسانی بگذراند، واقعیت را آن‌طور که هستند ببینیم، آنگاه از مدح مداحان و ثنای ثناگویان آن‌طور پریشان می‌شویم که امروز از عیب‌جویی دشمنان و شایعه‌سازی بد خواهان؛ و از عیب‌جویی آن‌گونه استقبال می‌کنیم که امروز از مداحی‌ها و یاوه‌گویی‌های ثناخوانان. اگر آنچه ذکرشده، به قلبت برسد، از ناملایمات و دروغ‌پردازی‌ها ناراحت نمی‌شوی و آرامش قلب پیدا می‌کنی، که ناراحتی اکثر از خودخواهی است. خداوند همه ما را از آن، نجات مرحمت فرماید.