بسم الله الرحمن الرحیم

اولین و مهمترین نکته در کار فرهنگی و در هر کاری به نظر این حقیر اخلاص است. اینکه کار فقط و فقط برای رضای خدا باشد. چون خدا گفته انجام بدم. این خیلی خیلی اهمیت دارد. خب الان ما در جاهای مختلف متأسفانه می بینیم که اسم و رسم هست، ولی کاری پیش نمیره. اسم کلاس هست ولی کلاسی نیست. وقتی این بنده حقیر شروع کردم به کار ، یک جوان 19 ساله بودم. بدون هیچ گونه تجربه ای. فقط و فقط اخلاص بود و دغدغه. خب همین دو بال باعث شد که کار در آن برهه زمانی موفق شود. طوری که هم به توفیق الهی به اساتیدی متصل شدم و توانستم با توجه به توصیه های آنها و فکر خودم، کارهای خوبی انجام بدیم. و هم اینکه جذب موفقی داشته باشیم. طوری که مثلا یه روز که مریض شده بودم. بچه ها آمدند در خونه و با اصرار میگفتند بیا، گفتم نمی توانم، می گفتند خب یه نیم ساعت بیا، می گفتم نمیشه، می گفتند یه 20 دقیقه بیا. خب ما کلاس داشتیم ولی اسم نداشتیم. طوری که بچه ها می گفتند فلانی اسم کلاس ما چیست؟ بعد از شاید یک ماه بعد از کلاس ها. ولی متأسفانه الان اسم هست ولی کلاس نیست.