امیر خوبی ها علی (ع) فرموده اند:
«ای مردم! به خدا سوگند شما را به هیچ طاعتی تشویق نمی کنم مگر قبلاً خودم آن را انجام می دهم و از هیچ کار خلافی باز نمی دارم مگر این که پیش از شما از آن دوری جسته ام.» به نقل از تفسیر نورالثقلین:۷۵/۱
و یا امام صادق (ع) فرموده اند:
«مردم را با عمل خود به نیکی ها دعوت کنید، نه با زبان خود.» سفینه البحار: ۲۷۸/۲٫
این یک حقیقت آشکار است که یک مربی، معلم یا مدیر فرهنگی، عمر خود را در مسیر تعلیم و تربیت صرف می کند و بخش عمده ای از وقت خویش را در این راه، هزینه می کند. پس چرا نباید با عمل به اندوخته های فکری خود و نکات خوبی که در صحبت ها، تعالیم، ارشاد ها و مشاوره ها به دیگران توصیه می کند، از این همه، برای خود نیز توشه ای بردارد!؟
وقتی یک مربی، خود به گفته هایش عمل می کند، با یک تیر، چند نشانه را هدف گرفته:
اول: در مسیر خودسازی قدم برداشته است. مفضل می گوید: محضر امام صادق (ع) رسیدم و از ایشان پرسیدم: رستگار به چه چیز شناخته می شود؟ حضرت فرمودند: «آنکه کردارش موافق گفتارش باشد، گواهی نجات او قطعی است و هرکه کردارش موافق گفتارش نباشد، دین و ایمان او عاریتی است.»
دوم: تأثیر قلبی و معجزه آسای کلامش را بیشتر می کند. حضرت امام صادق (ع) فرموده اند: «چون عالِم به دانش خود عمل نکند، اندرز او در دل ها کارگر نمی افتد و از آنها فرو می ریزد، همانگونه که دانه باران از سنگ صاف فرو می ریزد.»
سوم: عمل او در مقابل متربی یک نوع یادآوری یا تکرار تذکرات است. چقدر دردآور است، تصوّر این مطلب که روز قیامت فردی روانه دوزخ می باشد و آماده عذاب، ببیند در مقابل چشمانش، کسانی را که به بهشت می برند که اعمالشان نتیجه صحبت های اوست و در واقع او بانی بهشتی شدن آنها شده است و حال آنکه خود بهره ای نبرده و عملی برای آن روز ذخیره نکرده است. عجب حسرتی…! باید توجه داشت که این اصل، علاوه بر یک اصل تربیتی، یک اصل انسانی است که نه تنها مربیان بلکه همه والدین یا اصلاً همه انسانها باید در رعایت آن کوشا باشند.
( نکته کلیدی: همیشه استادم بهم می گفت: کیسه کش نباش! )
... برگرفته از تربیت اسلامی ...
نظرات (۰)