بسم الله الرحمن الرحیم

یادم می آمد وقتی من کودک بودم و در اردوهای چند روزه شرکت می کردم، هنگامی که مادرم یا یکی دیگر از اعضای خانواده ام به مسئولمان زنگ می زدند تا با من صحبت کنند از خوشحالی بال در می آوردم. آنقدر با صدای بلند و با اشتیاق با آن ها حرف میزدم که تمام ماشین هایی که از کنار اتوبوسمان رد می شدند هم، صدای من را می شنیدند!!!!! اما وقتی بزرگتر شدم و خودم به عنوان مشاور یا مربی در اردوها شرکت می کردم یکی از چیزهایی که همیشه توی اردوها ذهنم را به خودش مشغول می کرد این بود که چرا بعضی از نوجوانان اینقدر سرد پاسخ تلفن پدر یا مادرشان را می دهند؟ همیشه برایم سوال بود که این دلسردی و بی روحی در تماس های تلفنی از کجا سرچشمه می گیرد؟ و نکند این نوع رابطه در گفتگوهای روزمره و روابط خانوادگی هم جریان داشته باشد.!؟ وقتی بیشتر تحقیق کردم متوجه ماجرا شدم.

بله ! ذوق نکردن ...

یکی از مشکلاتی که امروز آفت خانواده های ما شده است.

شما قضاوت کنید...

فرزندی که کوچکترین موفقیت او در خانواده دیده می شود، برایش دست می زدند و هورا می کشند و او در میان سیل خوشحالی خانواده قرار می گیرد، با نوجوانی که در مقابل کسب موفقیت هایش فقط یک لبخند (آن هم از روی خستگی و یا دل سیری ) می بیند یا فقط یک آفرین کوتاه و خیلی معمولی می شنود؛ در موقعیت های گوناگون یکسان عمل می کنند؟ کدامیک وابستگی عمیق تر و احساس خوشایندتری نسبت به خانواده و فضایی که در آن قرار می گیرد دارد؟ کدامیک تلاش بیشتری می کند تا خانواده خود را خوشحال کند؟ پای صحبت های خانواده ها که بنشینیم یکی از گلایه هایشان اینست که چرا فرزندمان کم حرف می زند و از اتفاقات کوچه و خیابان و مدرسه برایمان تعریف نمی کند؟! اما آیا به راستی فکر کره ایم که این مشکل از کجا سرچشمه می گیرد؟ قطعاً نوجوانی که تمام راهِ مدرسه تا منزل را با ذوق و شوق دویده تا یک خبر خوب را به خانواده بدهد، بیشتر از یک لبخندِ ساده را از شما توقع دارد. فرض کنید جمعیتی که در یک استادیوم ورزشی مشغول تماشای فوتبال هستند در مقابل پیشروی ها، گل زدن ها و پاس های زیبا فقط یک لبخند می زدند و یا یک آفرین کوتاه می گفتند!!! چه حسی به بازیکنان منتقل می شد؟ یکی از راه های ایجاد تعلق خاطره به خانواده که در مقابل سختی ها و هجمه های جامعه مانند یک واکسن عمل می کند، همین ذوق کردن است. اگر می خواهید دانش آموزتان که مربی وی هستید و یا نوجوانی که شما یکی از اعضای خانواده او هستید، همیشه به فکر افتخار آفرینی و کسب موفقیت باشد، این نکته را فراموش نکنید که در مقابل موفقیت های او (حتی آوردن یه مثبت در هر درسی و یا گفتن یک نکته مثبت در جمع فامیل) ذوق زده شوید و او را مورد محبت گرم خود قرار دهید. کمی آرام تر از آن نوع تشویقی که در استادیوم می بینید!!! تعجب نکنید، اما همین ذوق زده شدنِ شما خواهد بود که باعث می شود فرزندتان در آینده بتواند ارتباط خوبی با اعضای خانواده خود برقرار کند، همین ذوقِ شماست که در تقویت قدرت نه گفتن فرزندتان موثر است، همین هورا کشیدن شماست که مانند یک مسابقه طناب کشی هرگز اجازه نخواهد داد او مغلوب ناملایمات و سختی های جامعه شود. پس از همین امروز دست به کار شوید، ذره بین به دست بگیرید و دنبال خوبی های متربی یا نوجوان خود بگردید، خیلی منطقی آن را درشت کنید و خوشحال شوید!! قطعاً این نوع رفتار، نوجوان شما را در کمرنگتر کردن اشتباهاتش کمک خواهد کرد...

... باتشکر از جناب آقای حمیدرضا اصفهانی مقدم ...