چند کاری که هر کودک قبل از ۱۲ سالگی انجام دهد، خوب است...

در روزگاری نه چندان دور، پاره شدن سر زانوهای شلوار پسربچه‌ها، لباس‌های گِلی و خاکی، زمین خوردن‌ها، زخم‌ها و سر شکستن‌ها همه بخشی از نگرانی هر روزه پدر و مادرهایی بود که صاحب فرزندان کوچک بودند اما با آمدن بازی‌های کامپیوتری و رواج زندگی آپارتمان نشینی دیگر خبری از بازی‌های گذشته و هیاهوی کودکان نیست. تحقیقات نشان می‌دهد شعاع حرکتی کودکان در طول 40 سال گذشته، نزدیک به 90 درصد کاهش داشته است. در گذشته کودکان ساعت‌ها در فضاهای باز و وسیع بازی می‌کردند اما امروزه این فضاها به اتاق‌ها و آپارتمان‌های کوچک محدود شده است. بی‌تحرکی بچه‌ها تا جایی پیش رفته که متخصصان سلامت کودکان فهرستی از کارهایی را تهیه کرده‌اند که کودکان باید تا قبل از رسیدن به 12 سالگی آنها را امتحان کرده باشند. با کامل کردن این فهرست می‌توان مطمئن بود، کودک شما حداقل بخشی از مهارت‌های لازم در زندگی خود را پیدا کرده و حداقل لذت را از دوران کودکی خود برده است. این فهرست ابتدا شامل 400 پیشنهاد مختلف بود که با انجام تحقیقاتی روی هزاران پدر و مادر و یادآوری خاطرات گذشته آنها از بازی کردن به دست آمد. 

1. بالا رفتن از درخت 2. چادر زدن در طبیعت 3. غلتیدن از روی یک تپه سرسبز

4. دویدن زیر باران 5. ساختن و به هوا فرستادن یک بادبادک 6. ماهیگیری با تور و قلاب

7. خوردن سیبی که مستقیما از شاخه یک درخت جدا شده باشد.

8. برف بازی کردن 9. کشیدن نقشه گنج 10. گِل بازی کردن

11. ساختن سد برابر جریان آب 12. بازی کردن در شن‌های کنار دریا

13. پریدن از روی طناب (طناب بازی کردن) 14. خوردن توت فرنگی و تمشک در طبیعت

15. رفتن به یک جزیره 16. تماشای طلوع آفتاب 17. بالا رفتن از یک کوه بلند

18. رفتن به پشت یک آبشار 19. غذا دادن به حیوانات و پرندگان

20. ساختن یک خانه جنگلی 21. دیدن حیوانات وحشی حتی در باغ‌وحش

22. رفتن به فضای سبز و طبیعت هنگام شب 23. کاشتن یک گُل و پرورش آن

24. درست کردن غذا روی آتش (با نظارت والدین) 25. قایق سواری کردن

26. روشن کردن آتش بدون کبریت 27. پیدا کردن مسیرهای مختلف روی نقشه و استفاده از قطب نما

خاک بازی چه فوایدی دارد؟

در خاک باکتری‌های خاصی وجود دارند که باعث فعال شدن قسمت‌های خاصی از مغز می‌شوند. این قسمت‌ها مسئول تولید یک ماده شیمیایی به نام «سروتونین» هستند که نقش مهمی در انجام بسیاری از فعالیت‌های بدن داشته و خواص ضد‌افسردگی دارند. در بسیاری از کارهایی که در فهرست پیشنهاد شده وجود دارد، کودکان ناگزیر به رفتن به محیط های طبیعی و تماس با خاک هستند. کودک حین بازی کردن به کشف محیط اطراف خود می‌پردازد و نخستین قدم‌ها را برای اجتماعی شدن بر می‌دارد. تماس با محیط خارج باعث می‌شود دنیای کودکان وسعت بیشتری پیدا کرده و آنها با مفاهیم جدید آشنا شوند. کودکان حین بازی کردن با شخصیت‌های اجتماعی آشنا می‌شوند و نقش خود را به‌عنوان یک فرد در آینده می‌شناسند.

 آیا این جمله که محبت کردن هیچ حد و مرزی ندارد، صحیح است؟... خیر! اگر شما در پی تربیت کردن کودکانی خوش رفتار هستید، باید یک سری قوانین و مقررات پایه، بنیان گذاری کنید. و مانع از رشد رفتارهای بد شده و رفتارهای بد را از ریشه از بین ببرید. به وسیله ۷ قدمی که در ادامه به آن اشاره می کنیم شما میتوانید مانع از لوس شدن کودک خود شوید. محدودیت ها را ساده و واضح مشخص کنید، اینطور در نظر بگیرید که اگر محدودیت خود را به صورت واضح و ساده بیان کنید دیگر نیازی به بحث های بعدی ندارید...

پاسخ به یک سوال مادرانه...

یه سوالی که برای مادران بزرگوار پیش اومده اینه که حالا بچه های ما در حال نماز مارو اذیت می کنند، حالا با اونها چه کنیم که ما رو اذیت نکنند تا بتونیم نمازمون رو با توجه بیشتر بخونیم؟

از اینکه این همه به نماز توجه دارید خیلی عالیه و به برکت همین نماز فرزندان مفیدی را تحویل جامعه خواهید داد؛ البته بدونید که نماز مایه برکت خونَتون هم هست.

جواب: شما می تونید یک سجاده و یک مُهر هم به بچه تون بدهید تا اون هم نماز بخونه در این حالت هم شما به اون شخصیت می دهید و هم اینکه با نماز اُنسش می دهید و شما هم می تونید نمازتون رو بدون مزاحمت بخونید. بچه ها وقتی که در حال نماز مزاحم ما می شوند نباید با اونها تندی کرد بلکه همیشه باید دنبال راه حلی بود که کودک ما، از نماز و دین زده نشه و بهترین راه همینه که اون رو با خودمون در نماز خوندن همراه کنیم و حتی وقتی که به بازار رفتیم، براش یه سجاده کوچولو و یه مُهر کوچولو بخریم و بهش هدیه بدیم و بگیم که این هدیه رو برای اون خریدید، که بابا و مامان نماز می خونه، کم کم بچه شما هم از نمازگزارها میشه و هم مزاحمت هاش کمتر خواهد شد.

نکته1: همچنان که اگه کودک شما مزاحمتون شد نباید باهاش برخورد تندی داشت، اگه خودش تمایل به خوندن نماز در هر موقعی داشت شما مانع اون نشوید و تا می تونید از تشویق و ترغیب برای نماز خوندن بچه ها استفاده کنید تا با نماز به خوبی اُنس بگیرند.

نکته2: مُهری تهیه کنید که خیلی هم ریز نباشه که خدای ناکرده بچه در دهانش بگذارد.

داشتم می رفتم مسجد، به فاطمه (دختر 5 ساله ام) گفتم نماز نمی خونید؟ برید با معصومه (خواهر 2 ساله اش) سجاده هاتون رو بردارید و نماز بخونید. گفت: نماز نمی خونیم. پرسیدم: چرا؟ - جوابی که داد شنیدنیه بعلاوه که به مادرها اثبات می کنه که در تربیت بچه ها چقدر موثر هستند! - جواب داد: هر وقت مامان نماز بخونه ما هم نماز می خونیم و هر وقت هم نماز نخونه ما هم نماز نمی خونیم. می دونید که روانشناسا می گن بچه ها تا 6 سالگی بشدت از دیگران تقلید می کنند و با مسائل دینی اُنس می گیرند. اگه بچه ها از ما پدر و مادرها نماز نبینند هرگز با نماز اُنس نمی گیرند و به فلسفه و حکمت بیان پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله رسیدم که به اصحاب فرمودند : گاهی نمازهای مستحبی خودتون رو توی خونتون بخونید تا بچه ها نماز خوندن شما رو ببینند.

آقای قرائتی در یک سخنرانی می‌گفتند: تعلیم کار خداست. امام (ره) فرمود: معلمی کار انبیاء است. درست است. کار خدا هم هست. «الرَّحْمَانُ، عَلَّمَ الْقُرْءَانَ» (الرحمن/1 و 2)

یعنی خدای رحمان معلم است. کار جبرئیل هم هست. «عَلَّمَهُ شَدیدُ الْقُوى‏» (نجم/5) که فاعل «عَلَّمَ» جبرئیل است. پس معلمی کار خداست، کار جبرئیل است، کار انبیاء هم هست. «یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُم‏» (آل‌عمران/164)

منتها نگفته: «الصمد علم القرآن»، «القیوم علم القرآن»، «الخالق علم القرآن» می‌گوید: «الرَّحْمَانُ، عَلَّمَ الْقُرْءَانَ». اگر می‌خواهی معلم موفقی باشی، معلمی شرطش محبت است. وگرنه می‌گفت: «القاصم الجبارین علم القرآن». «الله الصمد علم القرآن»، خدا هزار تا اسم دارد.

اینکه در بین اسم‌های خدا آنکه به «عَلَّمَ» می‌خورد، یعنی معلم، استاد دانشگاه، طلبه، روحانی باید مهمترین صفتش محبت باشد. «الرَّحْمَانُ، عَلَّمَ الْقُرْءَانَ»!

منبع:www.gharaati.ir

یکی از دانشجویان دکتر حسابی به ایشان گفت: شما سه ترم است که مرا از این درس می اندازید. من که نمی خواهم موشک هوا کنم. می خواهم در روستایمان معلم شوم. دکتر جواب داد: تو اگر نخواهی موشک هواکنی و فقط بخواهی معلم شوی قبول، ولی تو نمی توانی به من تضمین بدهی که یکی از شاگردان تو در روستا، نخواهد موشک هوا کند.

هر روز فکر می کردم چگونه می توانم، نماز، خدا و نیاز به آن را در ذهن کودکان جای دهم؟ قدم اول را برداشتم؛ اولین روزی که به مدرسه و کلاس رفتم، اسامی دانش آموزان را بر اساس حروف الفبای فارسی در دفتر حضور و غیاب کلاس نوشتم. از اول حروف الفبا تا هشتمین آن، که حرف «ح» بود ادامه دادم، جلوی نهمین حرف، که حرف «خ» بود، در دفتر نوشتم: « خداوند بزرگ » و سپس باقی اسامی دانش آموزان را یادداشت کردم. پس از پایان کار، اسامی دانش آموزان را خواندم. هر دانش آموز پس از شنیدن نام خودش، بلند جواب می داد:«حاضر!» تا به نهمین نام رسیدم؛ « خداوند بزرگ » به بچه ها نگاه کردم، همه متحیر بودند که این نام را بر چه اساسی صدا زدم. چند لحظه سکوت کردم، کسی صحبتی نمی کرد. سپس دوباره با تاکید بیش تر، نام را صدا کردم؛ «خداوند بزرگ!» در این موقع، چند دانش آموز خندیدند. من خیلی آرام و معمولی گفتم: بچه ها چرا تعجب می کنید؟ یکی از بچه ها گفت: آخه خانم معلم، ما که دانش آموزی با این نام نداریم؟ من با لبخند گفتم: درسته بچه ها، اما در این دفتر من باید اسم تمام کسانی را که در کلاس هستند بنویسم، آیا شما فکر می کنید، خداوند چون دانش آموز نیست، در این کلاس حضور ندارد؟ پس از کمی مکث دوباره گفتم: بچه ها، یک جایی را به من معرفی کنید که خدا در آن جا نباشد. بچه ها همگی گفتند، خدا همه جا هست. گفتم: پس خدا حتما در کلاس ما هم هست، فقط باید کمی دقت کنیم تا خدا را همیشه در کنار خودمان ببینیم. به همین دلیل، هر وقت من یا مبصر، حاضر و غایب کردیم و به نام « خداوند بزرگ » رسیدیم، هر کس، خدا را در کلاس و در کنار خودش احساس کرد، بلند جواب دهد:« حاضر» سپس دفتر را برداشتم و دوباره خواندم:« خداوند بزرگ!» همه ی بچه ها با صدای بلند و با شوق گفتند:« حاضر» از احساس لذت، اشک بر چشمانم حلقه زد؛ زیرا خودم بیش از هر بار، وجود خدا را در کلاس احساس کردم. 

منبع: مجله رشد معلم، مهر۸۵، زهرا پورحیدرآبادی