از آرایش کردن کودکان پرهیز کنید: 1. بدلیل اینکه موجب بیش فعالی در کودکان میشود؛ 2. موجب ناراحتی های پوستی می شود؛ چون لوازم آرایشی برای بزرگترها تولید می شود؛ 3. احساس کودکانه را از آنان می گیرد؛ 4. موجب سلب اعتماد آنان می گردد، چون فکر می کنند که با آرایش زیبا هستند؛ 5. موجب خود بزرگ بینی و غرور کاذب می گردد؛ 6. موجب تنهایی و فاصله با هم سن و سالان می گردد؛7. موجب اتلاف وقت آنان و صرف رسیدگی به خود می شود، در حالیکه باید صرف بازی شود؛ 8. موجب مقایسه کودک با بزرگتر می شود؛ 9. موجب داشتن الگویی نامناسب در ذهن کودک می شود؛ 10. موجب تغییرات و عمل زیبایی در سنین بالاتر می شود.

(منبع : خلاصه و عنوان سخنرانی دکتر محسنی راد متخصص رفتارشناسی)

... البته این بدین معنا نیست که تمیز و شیک پوش نباشند ...

عارفی را گفتند: خداوند را چگونه میبینی؟!

گفت آنگونه که همیشه میتواند مُچم را بگیرد، اما دستم را می گیرد.

پسری با اخلاق و نیک سیرت، اما فقیر، به خواستگاری دختری می رود...

پدر دختر گفت: تو فقیری و دخترم طاقت رنج و سختی ندارد، پس من به تو دختر نمی دهم...!!

پسری پولدار، اما بدکردار به خواستگاری همان دختر می رود، پدر دختر با ازدواجشان موافقت می کند و در مورد اخلاق پسر می گوید:

ان شاءالله خدا او را هدایت می کند...!

دختر گفت: پدر جان؛ مگر خدایی که هدایت می کند، با خدایی که روزی می دهد فرق دارد؟؟؟!!!!...

از کاسبی پرسیدند: چگونه در این کوچه پرت و بی عابر کسب روزی می کنی؟ 

گفت: آن خدایی که فرشته مرگش مرا در هر سوراخی که باشم پیدا می کند!! چگونه فرشته روزیش مرا گم می کند!!!؟

خدا خالق عشقه، محمّد گُل عشقه

 علی مظهر عشقه، زهرا وجود عشقه

 حسن نماد عشقه، حسین سالار عشقه

 عباس ساقی عشقه، زینب شاهد عشقه

 سجاد راوی عشقه، باقر عالم عشقه

 صادق احیای عشقه، کاظم صابر عشقه

 رضا ضامن عشقه، تقی جمال عشقه

 نقی پاکی عشقه، حسن بقای عشقه

 اینم دعای عشقه : " اللّهم عجّل لولیک الفرج "

یک خانم معلمی کاری کرد که اسم او در تمام کتاب های تربیتی و پرورشی چاپ شد.

معلمی با 28 سال سابقه کار به اسم خانم "دُنا".

خانم دُنا یک روز رفت سر کلاس با یک جعبه کفش.

جعبه ی کفش رو گذاشت روی میز.

به دانش آموزها گفت "بچه ها میخوام "نمی تونم هاتون" رو یا بنویسید یا نقاشی کنید و اینها رو بیارید بریزید در جعبه ی کفشی که روی میز منه"

"من نمی تونم خوب فوتبال بازی کنم."

" من نمی تونم دوچرخه سواری کنم."

"من نمی تونم درس ریاضی رو خوب یاد بگیریم"

"من نمی تونم با رفیقم که قهر کردم، آشتی کنم"

"من نمی تونم با داداشم روزی سه بار تو خونه دعوا نکنم"

بچه های دبستانی شروع کردند به کشیدن نمی توانم هاشون.

خودش هم شروع به نوشتن کرد.

نمیتونم ها یکی یکی در جعبه ی کفش جا گرفت.

وقتی همه ی نمی توانم ها جمع شد در جعبه رو بست و گفت "بچه ها بریم تو حیاط مدرسه"

بیلی برداشت و گودالی حفر کرد.

گفت "بچه ها امروز میخوایم نمی تونم هامون رو دفن کنیم"

جعبه رو گذاشت توی گودال و شروع کرد با بیل روی اون خاک ریختن.

وقتی که تمام شد به سبک مسیحی ها گفت "بچه ها دست های هم رو بگیرید"

خودش هم شد پدر مقدس و شروع کرد به صحبت کردن.

"ما امروز به یاد و خاطره ی شاد روان «نمی توانم» گرد هم آمدیم. او دیگر بین ما نیست. امیدوارم بازماندگان او «می توانم» و «قادر هستم»، روزی همانند او در تمام جهان مشهور و زبان زد شوند و «نمی توانم» در آرامگاه ابدی خود به سر برد."

به بچه ها گفت "برید کلاس".

بچه ها وقتی وارد کلاس شدن دیدن مقداری کیک و مقدار زیادی پفک داخل کلاس گذاشته شده.

وسط کیک یک مقوا بود و نوشته بود "مجلس ترحیم نمی توانم"!

بعد از اینکه کیک رو خوردن، مقوا رو برداشت و چسبوند کنار تابلوی کلاس.

تا پایان اون سال تحصیلی، هر کدوم از بچه ها که به هر دلیلی به معلمش می گفت "خانم، نمی تونم"، در جوابش خانم دنا یه لبخندی می زد و اون مقوا رو نشونش می داد و خود اون بچه حرفش رو می بلعید و ادامه نمی داد.

پایان اون سال تحصیلی شاگردان خانم دُنا بالاترین نمره ی علمی رو در مدرسه ی خودشون کسب کردند.

یه قول همین الآن هممون به هم دیگه بدیم. قول بدیم نمی توانم ها رو خاک کنیم....موفق باشید دوستان.