بسم الله الرحمن الرحیم

اولین و مهمترین نکته در کار فرهنگی و در هر کاری به نظر این حقیر اخلاص است. اینکه کار فقط و فقط برای رضای خدا باشد. چون خدا گفته انجام بدم. این خیلی خیلی اهمیت دارد. خب الان ما در جاهای مختلف متأسفانه می بینیم که اسم و رسم هست، ولی کاری پیش نمیره. اسم کلاس هست ولی کلاسی نیست. وقتی این بنده حقیر شروع کردم به کار ، یک جوان 19 ساله بودم. بدون هیچ گونه تجربه ای. فقط و فقط اخلاص بود و دغدغه. خب همین دو بال باعث شد که کار در آن برهه زمانی موفق شود. طوری که هم به توفیق الهی به اساتیدی متصل شدم و توانستم با توجه به توصیه های آنها و فکر خودم، کارهای خوبی انجام بدیم. و هم اینکه جذب موفقی داشته باشیم. طوری که مثلا یه روز که مریض شده بودم. بچه ها آمدند در خونه و با اصرار میگفتند بیا، گفتم نمی توانم، می گفتند خب یه نیم ساعت بیا، می گفتم نمیشه، می گفتند یه 20 دقیقه بیا. خب ما کلاس داشتیم ولی اسم نداشتیم. طوری که بچه ها می گفتند فلانی اسم کلاس ما چیست؟ بعد از شاید یک ماه بعد از کلاس ها. ولی متأسفانه الان اسم هست ولی کلاس نیست.

- دیدگاهی واقعا باز اختیار کنید و با متربی ها رفتاری معقول داشته باشید.

- به آنچه متربی می گوید واقعا گوش بدهید، به طوری که واکنش های شما مناسب و در نتیجه برای آنان جالب باشد.

- مکالمه را با فعالیتی همراه سازید تا به متربی یاری دهد که احساس نکند خیلی بارز و در مرکز توجه است؛ اما یادتان باشد تمرکز را روی متربی بگذارید نه روی فعالیت.

- اگر متربی شما می خواهد درباره فیلم، فوتبال و ... حرف بزند، برای گوش دادن وقت صرف کنید تا چیزی برای گفتن داشته باشید.

- اگر مخالفتی دارید، شجاعت این را داشته باشید که به شیوه ای مودبانه و متناسب نظر آنان را رد کنید. نه با گوشه و کنایه. این به معنای موافقت شما در حال و آینده نخواهد بود؛ اما آنان متوجه خواهند شد که حرفشان شنیده شده است.

- به هر اشتباه و لغزشی که از جانب شما صورت گرفته است بی درنگ اعتراف کنید.

- در هر وضعیتی چیز مثبتی پیدا کنید تا در مورد متربی بگویید. برای مثال: «می بینیم که در این مورد با دقت فکر کردی که خوب است.»