خدا خالق عشقه، محمّد گُل عشقه

 علی مظهر عشقه، زهرا وجود عشقه

 حسن نماد عشقه، حسین سالار عشقه

 عباس ساقی عشقه، زینب شاهد عشقه

 سجاد راوی عشقه، باقر عالم عشقه

 صادق احیای عشقه، کاظم صابر عشقه

 رضا ضامن عشقه، تقی جمال عشقه

 نقی پاکی عشقه، حسن بقای عشقه

 اینم دعای عشقه : " اللّهم عجّل لولیک الفرج "

یک خانم معلمی کاری کرد که اسم او در تمام کتاب های تربیتی و پرورشی چاپ شد.

معلمی با 28 سال سابقه کار به اسم خانم "دُنا".

خانم دُنا یک روز رفت سر کلاس با یک جعبه کفش.

جعبه ی کفش رو گذاشت روی میز.

به دانش آموزها گفت "بچه ها میخوام "نمی تونم هاتون" رو یا بنویسید یا نقاشی کنید و اینها رو بیارید بریزید در جعبه ی کفشی که روی میز منه"

"من نمی تونم خوب فوتبال بازی کنم."

" من نمی تونم دوچرخه سواری کنم."

"من نمی تونم درس ریاضی رو خوب یاد بگیریم"

"من نمی تونم با رفیقم که قهر کردم، آشتی کنم"

"من نمی تونم با داداشم روزی سه بار تو خونه دعوا نکنم"

بچه های دبستانی شروع کردند به کشیدن نمی توانم هاشون.

خودش هم شروع به نوشتن کرد.

نمیتونم ها یکی یکی در جعبه ی کفش جا گرفت.

وقتی همه ی نمی توانم ها جمع شد در جعبه رو بست و گفت "بچه ها بریم تو حیاط مدرسه"

بیلی برداشت و گودالی حفر کرد.

گفت "بچه ها امروز میخوایم نمی تونم هامون رو دفن کنیم"

جعبه رو گذاشت توی گودال و شروع کرد با بیل روی اون خاک ریختن.

وقتی که تمام شد به سبک مسیحی ها گفت "بچه ها دست های هم رو بگیرید"

خودش هم شد پدر مقدس و شروع کرد به صحبت کردن.

"ما امروز به یاد و خاطره ی شاد روان «نمی توانم» گرد هم آمدیم. او دیگر بین ما نیست. امیدوارم بازماندگان او «می توانم» و «قادر هستم»، روزی همانند او در تمام جهان مشهور و زبان زد شوند و «نمی توانم» در آرامگاه ابدی خود به سر برد."

به بچه ها گفت "برید کلاس".

بچه ها وقتی وارد کلاس شدن دیدن مقداری کیک و مقدار زیادی پفک داخل کلاس گذاشته شده.

وسط کیک یک مقوا بود و نوشته بود "مجلس ترحیم نمی توانم"!

بعد از اینکه کیک رو خوردن، مقوا رو برداشت و چسبوند کنار تابلوی کلاس.

تا پایان اون سال تحصیلی، هر کدوم از بچه ها که به هر دلیلی به معلمش می گفت "خانم، نمی تونم"، در جوابش خانم دنا یه لبخندی می زد و اون مقوا رو نشونش می داد و خود اون بچه حرفش رو می بلعید و ادامه نمی داد.

پایان اون سال تحصیلی شاگردان خانم دُنا بالاترین نمره ی علمی رو در مدرسه ی خودشون کسب کردند.

یه قول همین الآن هممون به هم دیگه بدیم. قول بدیم نمی توانم ها رو خاک کنیم....موفق باشید دوستان.

صد دانه یاقوت با دست بسته

در بین تابوت با جسم خسته

خیلی غریب است یاقوت در خاک

او آسمانی است فرزند افلاک

 یاقوتها را در خاک و خاشاک

دستی نهان کرد از قوم ضحاک 

یاقوتها را در خاک می کاشت

افسوس یاقوت جان در بدن داشت 

او خاک می ریخت او دست و پا زد

نه دست و پا نه ! انگشت و پا زد

حیف است رحمی رویش چه زیباست

اهل زمین نیست غواص دریاست

سرخ است و گلگون نامش شهید است

با استخوانی از ره رسیده است

نامگذاری در شریعت اسلام از اهمیت خاصی برخوردار است. در روایات فراوانی انتخاب نام نیکو از وظایف والدین شمرده شده است.

- رسول گرامی اسلام (ص) امر می ‏فرمود، افرادی که نام نکوهیده دارند نامشان را تغییر دهند. [وسایل الشیعه، ج ۲۱، ص ۳۹۰]

- ائمه(ع) به جهت مقام و منزلت بسیار رفیعی که برای حضرت صدیقه طاهره (س) قائل بودند، به نامِ مقدس «فاطمه» احترام فوق العاده ‏ای ابراز می‏ کردند.

- هنگامی که امام صادق (ع) مطّلع شدند که یکی از اصحابشان به نام «سکونی» اسم دخترش را «فاطمه» نهاده، فرمود: «آه، آه، آه» حالا که او را فاطمه نام نهادی، به او ناسزا نگو و او را کتک نزن. [فروع کافی، ج ۶، ص ۴۸]

- نگاهی گذرا به اسامی فرزندان ائمه (ع) نشان می‏ دهد که همه امامان یک یا چند دخترشان را به نام «فاطمه» نامیده ‏اند.

- حضرت علی (ع) که نام مادر و همسرش فاطمه بود، یکی از دخترانش را نیز «فاطمه» نامیده ‏اند.[ارشاد مفید، ج ۱، ص ۳۵۵]

- برخی از امامان، بیش از یک دختر را «فاطمه» نام نهاده ‏اند، که از آن جمله حضرت موسی بن جعفر (ع) که حداقل نام دو تن از دخترانشان را «فاطمه» نهاده ‏اند.[ارشاد، ج ۲، ص ۲۴۴]

- از سویی ابن جوزی، دانشمند معروف اهل تسنن در قرن هفتم، به هنگام شمارش فرزندان حضرت کاظم (ع) از چهار دختر آن حضرت به نام «فاطمه» یاد کرده است: ۱ ـ فاطمه کبری ۲ ـ فاطمه وُسطی ۳ ـ فاطمه صغری ۴ ـ فاطمه اُخری [تذکرة الخواص، ص ۳۱۵]؛ علامه مجلسی نیز از «فواطم اربعه» یاد کرده است. [بحارالانوار، ج ۴۸، ص ۳۱۷] حضرت معصومه (س) همان فاطمه کبری است که چون نگینی شهر قم را آراسته است.

... البته مطالب بیشتر از این حرف هاست؛ این فقط اشاره ای به این بحث بود ...