مرد اول می‌گفت: «چهارم ابتدایی بودم. در مدرسه مداد سیاهم را گم کردم. وقتی به مادرم گفتم، سخت مرا تنبیه کرد و به من گفت که بی‌مسئولیت و بی‌حواس هستم.  آن قدر تنبیه مادرم برایم سخت بود که تصمیم گرفتم دیگر هیچ وقت دست خالی به خانه برنگردم و مدادهای دوستانم را بردارم.  روز بعد نقشه‌ام را عملی کردم. هر روز یکی دو مداد کش می‌رفتم تا اینکه تا آخر سال از تمامی دوستانم مدادبرداشته بودم. ابتدای کار خیلی با ترس این کار را انجام می‌دادم ولی کم‌کم بر ترسم غلبه کردم و از نقشه‌های زیادی استفاده کردم تا جایی که مدادها را از دوستانم می‌دزدیدم و به خودشان می‌فروختم.  بعد از مدتی این کار برایم عادی شد. تصمیم گرفتم کارهای بزرگتر انجام دهم و کارم را تا کل مدرسه و دفتر مدیر مدرسه گسترش دادم. خلاصه آن سال برایم تمرین عملی دزدی حرفه‌ای بود تا اینکه حالا تبدیل به یک سارق حرفه‌ای شدم!

مرد دوم می‌گفت: «دوم دبستان بودم. روزی از مدرسه آمدم و به مادرم گفتم مداد سیاهم را گم کردم. مادرم گفت خوب بدون مداد چکار کردی؟ گفتم از دوستم مداد گرفتم. مادرم گفت خوبه و پرسید که دوستم از من چیزی نخواست؟ خوراکی یا چیزی؟ گفتم نه. چیزی از من نخواست. مادرم گفت پس او با این کار سعی کرده به دیگری نیکی کند، ببین چقدر زیرک است. پس تو چرا به دیگران نیکی نکنی؟ گفتم چگونه نیکی کنم؟ مادرم گفت دو مداد می‌خریم، یکی برای خودت و دیگری برای کسی که ممکن است مدادش گم شود. آن مداد را به کسی که مدادش گم می‌شود می‌دهی و بعد از پایان درس پس می‌گیری. خیلی شادمان شدم و بعد از عملی کردن پیشنهاد مادرم، احساس رضایت خوبی داشتم آن قدر که در کیفم مدادهای اضافی بیشتری می‌گذاشتم تا به نفرات بیشتری کمک کنم.با این کار، هم درسم خیلی بهتر از قبل شده بود و هم علاقه‌ام به مدرسه چند برابر شده بود. ستاره کلاس شده بودم به گونه‌ای که همه مرا صاحب مدادهای ذخیره می‌شناختند و همیشه از من کمک می‌گرفتند.  حالا که بزرگ شده‌ام و از نظر علمی در سطح عالی قرار گرفته‌ام و تشکیل خانواده داده‌ام، صاحب بزرگترین جمعیت خیریه شهر هستم.» به نظر شما، چقدر تربیت کودکی در آینده انسان نقش دارد؟

پس بیاییم اشتباهات فرزندان را از راه صحیح بررسی کنیم ...

خانم معلم چِن (Chen) در دفتر تنها بود که پسر کوچکی آرام درِ دفتر را باز کرد و با لحن پر احتیاطی او را صدا کرد. خانم چن او را شناخت، اما بدون آن که بخواهد نارضایتی خودش را به رویش بیاورد، گفت: تو در امتحان از 100 نمره 59 گرفتی. تو تنها کسی هستی که نمره قبولی یعنی 60 نگرفته است. پسرک با خجالت و در حالی که صورتش سرخ شده بود، سرش را بلند کرد و گفت: خانم معلم، می شود... می شود یک نمره به من ارفاق کنید؟ خانم معلم با عتاب مادرانه ای سرش را تکان داد و گفت: یک نمره ارفاق کنم؟ این ممکن نیست. من طبق جواب هایی که در برگه امتحانت نوشته ای به تو نمره داده ام. او اضافه کرد: نگران نباش. من که نمی خواهم به خاطر ضعفت در امتحان، تو را تنبیه کنم. تو باید در امتحان بعد تلاش بیشتری بکنی و نمره بهتری بگیری. پسر با صدایی که نشان می داد خیلی ترسیده است، گفت: اما مادرم کتکم می زند. خانم معلم ساکت شد. او آرزوی والدین را درک می کرد که می خواهند بچه هایشان بهترین نمره ها را کسب کنند و موفق باشند؛ از طرفی نمی توانست در برابر بچه های بازیگوشی که در امتحاناتشان ضعیف هستند، نرمش نشان دهد. اما یک موضوع دیگر هم بود. او می دانست که کتک خوردن بچه ها هم هیچ کمکی به تحصیلشان نمی کند و حتی تأثیر منفی آن ممکن است آنها را از تحصیل بازدارد. نمی دانست چه تصمیمی بگیرد. یک نمره ارفاق بکند یا نه. او در کار خود جداً اصول را رعایت می کند. اما به هر حال قلب رئوف مادرانه هم داشت. نگاهی به پسرک کرد. هنوز تمام تن پسرک از ترس می لرزید و به گریه هم افتاده بود. عاقبت رو به پسرک کرد و با صدای ملایمی گفت: ببین، این پیشنهادم را قبول می کنی یا نه؟ من به ورقه ات یک نمره «ارفاق» نمی کنم. فقط می توانم یک نمره به تو «قرض» بدهم. تو هم باید در امتحان بعدی 10 برابر آن را، یعنی 10 نمره، به من پس بدهی. خوب است؟ پسرک با شادی غیر قابل وصفی گفت: چشم! من حتماً در امتحان بعدی 10 نمره به شما پس می دهم. او با خوشحالی از خانم معلم چِن تشکر کرد و رفت. از آن پس برای این که بتواند در امتحان بعدی قرضش را به خانم چن پس بدهد، با دقت زیاد درس می خواند. تا این که در امتحان بعد نمره بسیار خوبی کسب کرد. از طرف مدرسه به او جایزه ای داده شد. وقتی در مراسم اعطای جایزه نگاهش به خانم چن افتاد، از دیدن لبخندی که معلمش به او می زد، احساساتی شد و گریه کرد. از پسِ آن «درس» که خانم چن به او داده بود، مقطع دبیرستان را با نمرات عالی پشت سر گذاشت و وارد دانشگاه شد. او اولین دانشجو از روستایشان بود. او پس از مشغول شدن به کار و به دست آوردن موفقیت های شغلی و مالی پیاپی، بارها و به بهانه های گوناگون به سازندگی روستایشان کمک کرده و هر سال به دیدن معلمش خانم چن به آنجا می رود. او همیشه ماجرای قرض نمره را به دوستانش تعریف می کند و از بازگویی آن همیشه هیجان زده می شود. زیرا می داند که نمره ای که خانم چن به او قرض داد، سرنوشتش را تغییر داد.

- رضا جان اگه زحمتی نیست یه کامپیوتر برای احمدِ ما بخر؛

بالاخره هر چی باشه تو پسر عمه شی،

ما هم که چیزی از گوشی و این چیزا سر در نمیاریم...

- آقای مدیر؛ ببخشیدا جلوی رویِ شما بهش میگم؛

خداوکیلی من هیچی ازش نمیخوام؛ هیچی،

اصلاً هیچ کاری واسه من نکنه تو خونه، فقط درسشو بخونه...

- ما که خیری از زندگی ندیدیم، به هیچ جام نرسیدم؛

بچه جان لااقل تو درستو بخون یه چیزی بشی...

چقدر این جملات برایمان آشنا هستند، مگه نه؟

آیا می دانید آسیب زا ترین جملاتی که یک پدر و مادر

می توانند به فرزندشان بگویند همین سه جمله است؟!

بچه هاخوبند، قشنگند. به بچه‌ها خیلی ایراد نگیرید؛

اغلب پدر و مادرها به قصد خوبی کردن به بچه‌ها و تربیت آنها، بچه‌ها را خراب می‌کنند، چون علم ندارند. 

حالا که علم نداریم و نمی‌توانیم درست کنیم، حداقل به حال خودشان بگذاریم

و دائم به آن‌ها امر و نهی نکنیم و اذیتشان نکنیم.

با همین به اصطلاح تربیت کردنهاست که پدر و مادرها

بچه‌ای را که با فطرت متولد شده است

به راست یا چپ منحرف می‌کنند و یواشکی آن‌ها را یهودی یا نصرانی می‌کنند.

پیامبر اکرم(ص) فرمود:

"کُلُّ مَوْلُودٍ یُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ حَتَّى یَکُونَ أَبَوَاهُ یُهَوِّدَا"

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

اُحِبُّ الصِّبْیانَ لِخَمْسٍ : 

اَلاَْوَّلُ : اَنـَّهُمْ هُمُ الْبَکّاؤونَ ، 

وَالثّانى : یَتَمَرَّغونَبِالتُّرابِ 

وَالثّالِثُ : یَخْتَصِمونَ مِنْ غَیْرِ حِقْدٍ 

وَالرّابِـعُ : لا یَدَّخِرونَ لِغَدٍ شَیئا 

وَالْخامِسُ :یُعَمِّرونَ ثُمَّ یُخَرِّبونَ ؛

کودکان را به خاطر پنج چیز دوست مى دارم: 

اول آنکه بسیار مى گِریند، 

دوم آنکه با خاک بازى مى کنند،

سوم آنکه دعوا کردن آنان همراه با کینه نیست؛ 

چهارم آنکه چیزى براى فردا ذخیره نمى کنند، 

پنجم آن که مى سازند و سپس، خراب مى کنند (دلبستگى ندارند) . 

مواعظ العددیّه، ص ۲۵۹

نکته ی تربیت والدینی:

بچه وقتی آمد پیش پدر از مادر حرفی زد (یا بالعکس) باید جلویش گرفته شود،

نه اینکه بگویی خب بقیه اش! بمحض انحراف ذهنش باید تصحیح کرد

وگرنه در بزرگی نمام میشود، غیبت کن میشود. 

🌷آیت الله دستغیب🌷

.....................................

نکته ی تربیت والدینی:

✅هرم قدرت خانه را نشکنیم. مرد هرم است. اگر شخصیت پدر در خانه ضعیف شود

در دوره ی نوجوانی که فرزند باید از پدر حساب ببرد این اتفاق نمی افتد

👈معضل جدی و خطرناک!⚡️

برگرفته از کانال تلگرام تربیت نسل مهدوی:

@manedigaremaa

تا حالا فکر کردید که حضرت زهرا (سلام الله علیها)

فرزندانشون امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) رو چه طور صدا میزدند؟ 

مثلا فقط اسمشون رو صدا میزدند یا پیشوند و پسوندی هم به کار می بردند؟ 

یک مورد که در دسترس همه هست، در حدیث شریف کساء ذکر شده و این گونه است:

امام حسن علیه السلام که آن زمان کودک بودند وارد خانه شده و به مادر سلام می کنند:

- سلام بر تو اى مادر (السَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمّاه )  

- سلام بر تو  اى نور چشمم و میوه ی دلم

(عَلَیْکَ السَّلامُ یا قُرَّةَ عَیْنى وَثَمَرَةَ فُؤ ادى)

 مدتی بعد امام حسین علیه السلام وارد میشوند:

- سلام بر تو اى مادر (السَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمّاه)

- سلام بر تو اى فرزندم و اى نور چشمم و میوه ی دلم

(عَلَیْکَ السَّلامُ یا وَلَدى وَ یا قُرَّةَ عَیْنى وَثَمَرَةَ فُؤادى)

در این کلمات نورانی نکات زیادی هست از جمله:

1⃣ کلماتی که حضرت استفاده کردند ساده نیست و بسیار پر معنا و محبت آمیز است.

(قُرَّةَ عَیْنى : نور چشمم - ثَمَرَةَ فُؤادى : میوه ی دلم).

2⃣ حضرت زهرا سلام الله علیها فرزندان عزیزشان را با ٢ عبارت خطاب کردند

و فقط به یکی بسنده نکردند (علامت اوج محبت و اعلام آن).

3⃣ در جواب فرزند کوچکتر، یعنی امام حسین علیه السلام،

یک لفظ اضافه کردند (وَلَدى: پسرم) که شاید

نشانگر مراعاتِ بیشتر فرزند کوچکتر و حساس تر بودن اوست.

4⃣ هردوکودکشان را هم با دو عبارت مشابه (یا قُرَّةَ عَیْنى وَ ثَمَرَةَ فُؤادى)

پاسخ دادند و تبعیضی قائل نشدند

با اینکه هر دو در یک زمان به خانه نیامده بودند و طبعا متوجه این امر نمی شدند.

5⃣ نکته قابل توجه اینکه هردو فرزندشان به محض ورود به منزل به مادر سلام کردند

و این نشانگر اوج ادب این دو کودک بهشتی است.

(چون مطمئناً حضرت زهرا سلام الله علیها مثل بعضی از ما نبودند که منتظر بشن اول بچه ها سلام کنند).

... ان شاءالله که همگی متخلق به اخلاق حضرت زهرا سلام الله علیها باشیم ...

:برگرفته از کانال تلگرام تربیت نسل مهدوی
@manedigaremaa

استاد مطهری و نوه ای که "صدرا" نامیده شد.

علاقه شدید استاد شهید به ملاصدرا باعث شده بود که نه تنها مرکز انتشاراتی را که برای آثار خود تاسیس کردند،

بلکه اولین نوه شان را نیز "صدرا" بنامند. 

صدرا که در زمان شهادت پدربزرگ سه سال و نیمه بود، چند خاطره کوتاه از استاد دارد. 

از جمله به یاد می آورد که پدربزرگ بادکنک بزرگی را در خیابان زیر عبای خود برای او می آوردند.

راننده استاد می گوید:

در ضلع جنوبی خیابان میرداماد می رفتیم که صدرا از فاصله دور

بادکنکهای بزرگی را در ضلع شمالی خیابان نشان داد.

استاد بلافاصله از من خواستند که بایستم. از ماشین پیاده شدند

و پس از عبور از چهار باند خیابان، بادکنک بزرگی را خریدند.

آن را در زیر عبا گرفته و به سمت ماشین آمدند.