یکی از مواردی که متاسفانه در اکثر قریب به اتفاق مجموعه های فرهنگی وجود دارد و مشکل سازی می کند، کمبود نیروی فعال است.

حالا نیرویی که کار اجرایی کند، کار تربیتی کند، کار رسانه ای کند یا ...

موضوع کمبود نیرو یک امر نسبی است.

شاید یک مجموعه فرهنگی، چند برابر مجموعه دیگری نیرو داشته باشد، ولی با توجه به اینکه پتانسیل و شرایط کار در آنجا بیشتر فراهم است، کمبود نیروی فعال مشکلات بیشتری را ایجاد کند.

با این وجود باز هم مجاهدانی پیدا می شوند که پا در این عرصه می گذارند و کار چند نفر را به دوش می کشند تا چراغ مجموعه های فرهنگی همچنان روشن بماند.

اما این موضوع در شرایطی خاص می تواند باعث دفع نیروهای جدید بشود.

گاهاً مشاهده می شود، عزیزانی که مسئولیتی به عهده دارند، چون فشار زیادی روی دوششان است، وقتی یکی از اعضا را می بینند که تا حدی همفکر آنها است، سریعا مسئولیتی به آنها واگذار می کنند. شخص که با فضای سنگین کار فرهنگی آشنا نیست، پس از مدتی از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کند. (در سنین کمتر از 18 سال، معمولا چون شخص احساس شرمندگی می کند، از مجموعه جدا می شود. هر چه سن او کمتر باشد احتمال جدایی شخص از مجموعه بیشتر است.)

در دادن مسئولیت نباید تنها به شایستگی های فرد نگاه کرد، بلکه باید به به فضای روانی شخص نیز توجه داشت که آیا از عهده ی فشار های کار بر می آید یا خیر؟بعلاوه باید ضرورت اجرای کار نیز برای او موضوعی حل شده باشد. بسیاری تنها به نیت استفاده از مطالب و محیط، رفاقت با اعضای مجموعه، استفاده از اردو هایی که برگزار می شود یا ... جذب مجموعه های فرهنگی می شوند ولی برای مسئولیت گرفتن و ایفای نقش در این عرصه برنامه ای ندارند. پس ابتدا باید ضرورت کار فرهنگی را برای او روشن ساخت.

(ارسالی یکی از مخاطبین بزرگوار)

برای متربیان درباره احترام به پدر و مادر آیه خواندم اما خندیدند!

رفتم دست مادرم را بوسیدم و درس را دوباره برای بچه ها تکرار کردم.

چند روز بعد خانواده ایی زنگ زد و گفت به این متربیان چه می گوئید؛ رفتارشان عوض شده!

- کسانى می‏توانند مربى انسان‏ها باشند که به دردها و درمان‏ها و به وضع روحیه ‏ها آگاهى داشته باشند.

-- آگاهى از دردها و درمان‏ها را باید از وحى- از کتاب و سنت- بدست آورد؛ چون اوست که از استعدادهاى انسان و قلمرو استعدادهاى او و از قانون‏هاى حاکم بر این دو آگاه است و درگیریها و دردها و درمان‏ها و راه حل‏ها را میشناسد.

--- براى شناخت روحیه‏ ها میتوان از تجربه و برخورد، از آموزش و تعلم‏ و از لطافت روحى و فرقان استفاده کرد.

---- این فرقان، روحیه‏ ها را از یکدیگر جدا میکند و وضع و زمینه و طرز برخورد را مشخص مینماید؛ چون همه را نمیتوان با یک چوب پیش برد و با یک روش تربیت کرد.

مربى به وحى و فرقان نیازمند است.

----- براى رسیدن به وحى و استفاده کردن از آن به اصول و کلیدهایى نیازمندیم که در کتاب «روش برداشت از قرآن‏» از آن سخن رفته است.

------ اما فرقان نیرویى است که در مرحله‏ ى اطاعت و تقوا به انسان ارزانى می‏شود؛ «انْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً».

منبع : مسئولیت و سازندگى، ص54.

تجربه اول تنبیه می کند و بعد درس می دهد!

بهتر است آن چه را دیگران تجربه کرده اند را دوباره آزمایش نکنیم؛ که آزموده را آزمودن خطاست.

یکی ازبهترین راه‌های غنی سازی آموزش این است که

مربیان و فعالان فرهنگی روش هایی ابتکاری یا پیشنهادی خود را به یکدیگر معرفی کنند

و از این راه بر توانایی تربیتی خود و دیگران بیفزایند.

سلام

فرزند شما چند سالشه؟ 2 یا 5 یا 10؟ قطعا فرزند یا متربی شما که در سن 15 سالگی است با متربی ای که در سن 17 سالگی است باهم تفاوت هایی دارند؛ موضوع بحث ما نیازهای هر فرد است...

بله " نیاز  ".

 البته تمام افرادی که به کار تربیتی مشغولند بر این امر واقفند که  " یکی " از معیارهای تعیین نیاز هر شخص " سن " اوست.

عوامل دیگری همچون خانواده ، محیط زندگی ، سبک ارتباطی او با محیط اطراف ، فاصله او با سن بلوغ و حتی تک فرزند بودن یا نبودن نیز در این مورد مهم است. اما بحث امروز ما " سن " است که شاید بتوان گفت یکی از مهمترین و دم دست ترین شاخص ها برای تعیین نیاز افراد است...

خب ؛ بریم سر اصل ماجرا ...

برای تفهیم حرفی که میخوام بزنم این مثال لازمه...

فکر کنید روبروی شما چند حیوان قرار گرفته اند؛ مثلا "فیل، وال دریایی، میمون؛ زرافه"

و فرض کنید پشت سر حیوانات یک درخت قرار دارد...

حال...

آیا عقلانی است که ما از همه آنها یک انتظار داشته باشیم؟!

مثلا به همه آنها بگوییم به بالای درخت بروید... آیا عقلانی است؟!

خوب فیل چطور برود؟! 

وال چطور؟! زرافه چطور؟! ...

پس نمی توان از همه یک نوع انتظار داشت...

در نظام آموزشی قطع یقین این آمده که فقط توجه به بعد درسی بچه ها نکنید، بچه ابعاد وجودی و توانمندی های دیگری هم دارد...

ولی نمیدونم چرا مدارس گرفتار این شدن که تا بچه ای تو درس کم بذاره دیگه توجهی به مهارت ها و توانمندی های دیگش نمیکنن...

"از همه یه انتظار دارن..."

بابا بی خیال...

خوب یکی به درس علاقه داره یکی به مهارتهای دیگه ای...

خواهشا به خاطر ضعیف بودن درس، استعدادهای دیگه بچه رو سرکوب نکنید...

یه نکته ای بگیم رو باب وظیفه، البته نظر شخصیه ولی شاید تا حدودی درست باشه...

مدارسی که ادعای اسلامی بودن و مذهبی بودن دارن توجه کنن...

تا سطح بچه هاتون یه دست نباشه (از لحاظ سبک زندگی و تعهد و ...)؛ کار پیش نمیره...

مورد داشتیم به خاطر بی توجهی ها در ثبت نام بچه ها، خوبارو هم خراب کردن...

خواهش دارم همینطوری بچه هارو ثبت نام نکنید... یه گزینشی چیزی (با خود بچه و با اولیای بچه)

شاید یه عده بگن: خوب مگه این هنره که بچه های مومن رو براشون برنامه بریزیم؟! یا مگه هنره همه مذهبی باشن تو مدرسه...؟!

بله آقا هنره...

ضرورت حفظ و نگهداری بچه هایی با خانواده های مومن و ولایی بیشتر از اینه که بخوایم واسه افراد مختلف با سبک زندگی های مختلف (که گاها تو باغ نیستن) برنامه بریزیم...

واقعا این هنره که یه دانش آموز مومن بعد از سه سال که تو دوره متوسطه اول هستش انقلابی بشه... ایمانش بیشتر بشه... و ...

متاسفانه خیلی مدارسی که داعیه دار مذهبی بودن هستن از این ناحیه ضربه خوردن و میخورن...

سلام

گاهی اوقات هنگام مشاوره به بعضی از اولیای دانش آموزان راهکارهایی می دهیم که پاسخ آنها شگفت آور است؛

به یک نمونه توجه کنید:

مشاور: به نظر من فرزند شما در سنی نیست که شما بتوانید با خیال راحت برایش گوشی موبایل یا اینترنت پر سرعت تهیه کنید؛ بهتر است قبل از خرید این وسایل کمی فکر کنید...

والدین: اما هرچه تلاش می کنم و فرزندم را قانع می کنم به محض آنکه از خانه بیرون می رود و دوستانش را می بیند که آن وسایل را دارند؛ یا ناراحت می شود و غصه می خورد یا جنجال به پا می کند که همه دارند جز من!! حتی گاهی ممکن است به والدین یا مربی برچسب بدبینی و بدگمانی بزنند...

اما راهکار چیست؟