نکته ای حیاتی برای مربیان عزیزی که تازه وارد کار میشوند:

هنگام ارتباط اولیه با متربی ها مطمئناً کارها و حرفهای ناشایست زیادی از آن ها میبینید و میشنوید... که اگر تصمیم داشته باشید به همه آنها واکنش نشان دهید، رابطه شما پایداری خود را از دست میدهد.

رابطه اولیه که در آن متربی سعی دارد تا هرچه بیشتر از شخصیت مجهول مربی متوجه شود بسیار مهم است، چون هر کار شما یک گام در معرفی خودتان به متربی است. که اگر شما را فردی قلمداد کنند که به علایق و سلیقه رفتاری و حرف های آنها ارزش غائل نیستید و همیشه تو ذوق آنها میزنید، کار مشکل میشود.

اصولاً متربی ها تشویق پذیر و تنبیه گریز هستند.

در زمان اولیه رابطه، بهترین سبک رفتاری برای عدم بروز این مشکل این است که: شما در مواجهه با رفتار های غلط، سرد یا تقریباً بی تفاوت (نه کاملاً) و در مواجهه با رفتار های خوب، بسیار گرم، انگار که اصلاً تاکنون‌ رفتار سردی با آن نداشته اید، داشته باشید.

یک نکته:

شاید بابعضی از متربی هایی مواجه شوید که به دلایلی رفتار های غلط آنها بسیار زیاد است.

در این هنگام شما باید بر کوچکترین کارهای آنها تمرکز کنید و‌ زود تشویق کنید...

حتی بعضی‌ اوقات برای رفتار های خوب آنها جایزه ای هم تدارک ببینید.

نکته فنی راهبردی در این بحث:

چون آشنایی اولیه است و متربی قصد دارد به شما نزدیک شود و راهِ نزدیک کردنِ خودش به شما را، در خشنود کردن شما میبیند، پس تمرکز در کارهایی میکند که موجب خشنودی شماست. و کارهای خلاف این امر رفته رفته به حاشیه میرود و از او سلب میشود...

... باتشکر از آقای کمیل علی پور ...

در یکی از جلسات آموزشی بودیم.

یک روحانی از اهواز با 27 سال سابقه کار و فعالیت فرهنگی با یک کارنامه درخشان در آن جلسه صحبت می کرد و تجربیات خود را -که واقعا ارزشمند بود- بیان می نمود.

یکی از دوستان که آشنایی مختصری با ایشان داشت پرسید: عصاره ی 27 سال کار فرهنگی و تربیتی چیست؟

او گفت: شما که 7 سال است کار می کنید چه نظری دارید؟

پاسخ داد: صبر!!! خدا اصلاً عجله ندارد.

و ایشان پاسخ داد: دقیقاً همین طور است.

(ارسالی مخاطبین)

گاهی اوقات بعضی از متربی ها، شلوغ کردنشان به این دلیل است که مورد توجه باشند. انرژی زیادی هم دارند برای اینکه به این هدف برسند، ولی چون مربی در حلقه باید به همه یکسان توجه کند به این حد توجه قانع نیستند.

یکی از بهترین کارهایی که یک مربی در این شرایط باید انجام دهد این است که: متربی مورد نظر را به صورت خصوصی کنار بکشد و انتظارات بالای خود را به او بفهماند. مربی باید قبل از این کار به خوبی استعداد های متربی را کشف کرده و در هنگام صحبت به او بگوید؛ راه بروز استعدادش را نشانش دهد و زمینه شکوفایی استعدادش را نیز در حلقه فراهم کند تا متربی از این موردِ توجه قرار گرفتن، کمال استفاده را در راستای پیشرفت خود ببرد.

... باتشکر از آقای کمیل علی پور ...

سلام

یه تجربه حقیر اینه که وقتی میخوایم به بچه ها انتقاد کنیم، مستقیم بهشون نگیم اشکال رو.

انتقاد رو با تعریف کردن از کار های خوبشون و تشویق به ادامه کارا وسطای تعریف کردن به عنوان پیشنهاد مطرح کنیم.

تا انتقاد به عنوان یک پیشنهاد خوب برای پیشرفت تلقی بشه و محرک ادامه راه بشه.

... باتشکر از آقای کمیل علی پور ...

تجربه ایی که کسب کردم از مربی گری

اینه که:

🔸 هیچ موقع اردو هارو برای متربی ها کم رنگ نکنید، طوری نباشه که دیگه بچه ها از اردو ها حساب نبرند.

🔸 فعالیت فرهنگی رو تو اردوها زیاد کنیم.

🔸 تفریح هم چاشنی اردو های زیارتی بشه.

... باتشکر از آقای فرشاد مفتخر ...

سلام علیکم

بچه ها به بازی و بویژه به فوتبال خیلی علاقه دارن...

و این فرصت خوبیه برای مربیان پرورشی.

اما سهم مربی پرورشی تو این قضیه چیه؟! :

مربی میگه: فقط کسانی می تونن تو مسابقات شرکت کنن که مثلا آیت الکرسی رو حفظ بشن.

در این صورت دانش آموزان به شوق بازی، بسیار زیبا و دقیق موضوع مورد نظر رو فرا می گیرن...

تا کنون دانش آموزان بسیار گل من، از پایه آمادگی تا ششم توانستند با این شیوه؛ آیت الکرسی، دعای سلامتی مولا، دعای فرج، سلام زیارت عاشورا، دعای سفره، دعای مطالعه و و ...  را یاد بگیرین...

... باتشکر از آقای سجاد مهدی پور؛ معاون پرورشی دبستان بقیه الله بابل ...

سلام

گاهی اوقات هنگام مشاوره به بعضی از اولیای دانش آموزان راهکارهایی می دهیم که پاسخ آنها شگفت آور است؛

به یک نمونه توجه کنید:

مشاور: به نظر من فرزند شما در سنی نیست که شما بتوانید با خیال راحت برایش گوشی موبایل یا اینترنت پر سرعت تهیه کنید؛ بهتر است قبل از خرید این وسایل کمی فکر کنید...

والدین: اما هرچه تلاش می کنم و فرزندم را قانع می کنم به محض آنکه از خانه بیرون می رود و دوستانش را می بیند که آن وسایل را دارند؛ یا ناراحت می شود و غصه می خورد یا جنجال به پا می کند که همه دارند جز من!! حتی گاهی ممکن است به والدین یا مربی برچسب بدبینی و بدگمانی بزنند...

اما راهکار چیست؟

معلمی داشتیم که سر کلاس تمرین جالبی به ما می‌داد. می‌گفت روبروی کلاس بایستیم و سعی کنیم ریتم و ملودی یکی از آهنگ‌هایی را که بسیار دوست داریم برای بچه‌ها اجرا کنیم. حق نداشتیم کلمه‌ای بر زبان بیاوریم و تنها باید با “آم و اوم و دیدیم و دودوم” می‌کوشیدیم که به بقیه‌ی بچه‌ها بگوییم که چه آهنگی مد نظر ماست. با وجودی که تعداد آهنگ‌ها در آن سالها خیلی کم بود (بیست و دو بهمن، خمینی ای امام، پای به هر طرف بنه بهار را صدا بزن، ای مجاهد شهید مطهر، گل می‌روید به باغ گل می‌روید و چند مورد سرود دیگر)، معمولاً‌ در انتقال پیام خود به هم کلاسی‌ها موفق نبودیم. چقدر عصبی می‌شدیم وقتی که موسیقی با جزییات در ذهنمان نواخته می‌شد اما بر زبانمان جاری نمی‌شد و برایمان عجیب بود که چرا هم‌کلاسی‌ها، با وجود وضوح آهنگ و موسیقی، نمی‌توانند نام آن را حدس بزنند.