یکی از مواردی که متاسفانه در اکثر قریب به اتفاق مجموعه های فرهنگی وجود دارد و مشکل سازی می کند، کمبود نیروی فعال است.

حالا نیرویی که کار اجرایی کند، کار تربیتی کند، کار رسانه ای کند یا ...

موضوع کمبود نیرو یک امر نسبی است.

شاید یک مجموعه فرهنگی، چند برابر مجموعه دیگری نیرو داشته باشد، ولی با توجه به اینکه پتانسیل و شرایط کار در آنجا بیشتر فراهم است، کمبود نیروی فعال مشکلات بیشتری را ایجاد کند.

با این وجود باز هم مجاهدانی پیدا می شوند که پا در این عرصه می گذارند و کار چند نفر را به دوش می کشند تا چراغ مجموعه های فرهنگی همچنان روشن بماند.

اما این موضوع در شرایطی خاص می تواند باعث دفع نیروهای جدید بشود.

گاهاً مشاهده می شود، عزیزانی که مسئولیتی به عهده دارند، چون فشار زیادی روی دوششان است، وقتی یکی از اعضا را می بینند که تا حدی همفکر آنها است، سریعا مسئولیتی به آنها واگذار می کنند. شخص که با فضای سنگین کار فرهنگی آشنا نیست، پس از مدتی از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کند. (در سنین کمتر از 18 سال، معمولا چون شخص احساس شرمندگی می کند، از مجموعه جدا می شود. هر چه سن او کمتر باشد احتمال جدایی شخص از مجموعه بیشتر است.)

در دادن مسئولیت نباید تنها به شایستگی های فرد نگاه کرد، بلکه باید به به فضای روانی شخص نیز توجه داشت که آیا از عهده ی فشار های کار بر می آید یا خیر؟بعلاوه باید ضرورت اجرای کار نیز برای او موضوعی حل شده باشد. بسیاری تنها به نیت استفاده از مطالب و محیط، رفاقت با اعضای مجموعه، استفاده از اردو هایی که برگزار می شود یا ... جذب مجموعه های فرهنگی می شوند ولی برای مسئولیت گرفتن و ایفای نقش در این عرصه برنامه ای ندارند. پس ابتدا باید ضرورت کار فرهنگی را برای او روشن ساخت.

(ارسالی یکی از مخاطبین بزرگوار)

سلام

فرزند شما چند سالشه؟ 2 یا 5 یا 10؟ قطعا فرزند یا متربی شما که در سن 15 سالگی است با متربی ای که در سن 17 سالگی است باهم تفاوت هایی دارند؛ موضوع بحث ما نیازهای هر فرد است...

بله " نیاز  ".

 البته تمام افرادی که به کار تربیتی مشغولند بر این امر واقفند که  " یکی " از معیارهای تعیین نیاز هر شخص " سن " اوست.

عوامل دیگری همچون خانواده ، محیط زندگی ، سبک ارتباطی او با محیط اطراف ، فاصله او با سن بلوغ و حتی تک فرزند بودن یا نبودن نیز در این مورد مهم است. اما بحث امروز ما " سن " است که شاید بتوان گفت یکی از مهمترین و دم دست ترین شاخص ها برای تعیین نیاز افراد است...

خب ؛ بریم سر اصل ماجرا ...

برای تفهیم حرفی که میخوام بزنم این مثال لازمه...

فکر کنید روبروی شما چند حیوان قرار گرفته اند؛ مثلا "فیل، وال دریایی، میمون؛ زرافه"

و فرض کنید پشت سر حیوانات یک درخت قرار دارد...

حال...

آیا عقلانی است که ما از همه آنها یک انتظار داشته باشیم؟!

مثلا به همه آنها بگوییم به بالای درخت بروید... آیا عقلانی است؟!

خوب فیل چطور برود؟! 

وال چطور؟! زرافه چطور؟! ...

پس نمی توان از همه یک نوع انتظار داشت...

در نظام آموزشی قطع یقین این آمده که فقط توجه به بعد درسی بچه ها نکنید، بچه ابعاد وجودی و توانمندی های دیگری هم دارد...

ولی نمیدونم چرا مدارس گرفتار این شدن که تا بچه ای تو درس کم بذاره دیگه توجهی به مهارت ها و توانمندی های دیگش نمیکنن...

"از همه یه انتظار دارن..."

بابا بی خیال...

خوب یکی به درس علاقه داره یکی به مهارتهای دیگه ای...

خواهشا به خاطر ضعیف بودن درس، استعدادهای دیگه بچه رو سرکوب نکنید...

یه نکته ای بگیم رو باب وظیفه، البته نظر شخصیه ولی شاید تا حدودی درست باشه...

مدارسی که ادعای اسلامی بودن و مذهبی بودن دارن توجه کنن...

تا سطح بچه هاتون یه دست نباشه (از لحاظ سبک زندگی و تعهد و ...)؛ کار پیش نمیره...

مورد داشتیم به خاطر بی توجهی ها در ثبت نام بچه ها، خوبارو هم خراب کردن...

خواهش دارم همینطوری بچه هارو ثبت نام نکنید... یه گزینشی چیزی (با خود بچه و با اولیای بچه)

شاید یه عده بگن: خوب مگه این هنره که بچه های مومن رو براشون برنامه بریزیم؟! یا مگه هنره همه مذهبی باشن تو مدرسه...؟!

بله آقا هنره...

ضرورت حفظ و نگهداری بچه هایی با خانواده های مومن و ولایی بیشتر از اینه که بخوایم واسه افراد مختلف با سبک زندگی های مختلف (که گاها تو باغ نیستن) برنامه بریزیم...

واقعا این هنره که یه دانش آموز مومن بعد از سه سال که تو دوره متوسطه اول هستش انقلابی بشه... ایمانش بیشتر بشه... و ...

متاسفانه خیلی مدارسی که داعیه دار مذهبی بودن هستن از این ناحیه ضربه خوردن و میخورن...

-  ما فقط شبکه های استانی رو می بینیم، به غیر از اونا،  بقیه شبکه ها رو بستیم...

-  ما فقط اخبارو می بینیم و هیچکدوم از شبکه های دیگه رو نمی بینیم...

-  ما خریدیم فقط برای اینکه پسر خردسالم علاقه زیادی به کارتون داره و فقط شبکه های کودک رو می بینیم...

این جملات براتون آشناست مگه نه؟!

چند روز پیش از مدرسه ای بازدید کردیم که همه چیزش با مدارس دیگر متفاوت است؛ ابتدا پای صحبت مدیر مدرسه می نشینیم:

-« در مدرسه ی ما تدریس مستقیم وجود ندارد: ما فرآیند  "یاد دهی، یادگیری" را به فرآیند "یادگیری" تبدیل کرده ایم. سرفصل های دروس، طبق برنامه خاصی در اختیار دانش آموزان قرار می گیرد. و هر دانش آموز در منزل یا مدرسه، با مطالعه متن کتاب و انجام تمرینات لازم؛ فرآیند یادگیری را شکل می دهد.

-فرآیند یادگیری به صورت پروژه های منظم، توسط هر دانش آموز انجام و سر کلاس ها به دبیران مربوطه ارائه می شود. در مدرسه، هر کلاس و پایه برای خودش یک برنامه هفتگی دارد و این دانش آموز است که تصمیم می گیرد هر زنگ در کدام کلاس حاضر شود. دانش آموز هر ساعت که بخواهد می تواند وارد کلاس شود و هر لحظه که مایل باشد کلاس را ترک کند و به هر مکان یا کلاسی که خود صلاح می داند برود.

در رابطه مربی با متربی، باید مربی به گونه ای سیستم تعاملی خود را با مهارت های خود تنظیم کند که همیشه رابطه از طرف متربی به سوی مربی باشد. چون قرار است در طول تربیت جاذبه و دافعه از طرف مربی اجرا شود.

در صورتی که این رابطه عکس باشد، حالتی پیش می آید که مربی باید برای قبولاندن حرف خود به متربی، توجه بسیاری به متربی بکند (اصطلاحاً متربی لوس به بار آمده) و کل سیستم تربیتی با مشکل جدی رو به رو می شود؛ چون دیگر زمینه ای برای ایجاد دافعه نیست!!!

در طول سیر تربیت متربی این امر عادی است که بین مربی و متربی به دلایل گوناگون سرد یا به دلیل زودرنجی متربی کاملاً ارتباط قطع شود.

- حال چند نکته در این رابطه باید قابل توجه باشد:

۱. اینکه اصلاً در این هنگام از متربی انتظار نداشته باشید که مثل بزرگترها درک عقلانی از شرایط بوجود آمده داشته باشد و با قبول اشتباه خود، برای ترمیم رابطه پیش قدم شود.

رفتار متربی احساسی خواهد بود.

۲. اگر مربی باعث این مسئله شده، باید خود پیش قدم در رفع آن باشد.

۳. اگر متربی از حضور در حلقه یا جمع خودداری میکند، با تعریف پشت سر او‌ (از ویژگی های خوب و مورد علاقه او)، جلوی جنگ روانی که با عدم حضور آن توسط دیگر اعضا بوجود می آید را گرفته اید.

جنگ‌روانی: مجموعه حرف ها و قضاوت هایی است که‌ به علت قطع رابطه، بین متربیان رد و بدل میشود.