کلاس دوم ابتدایی بودم، مدرسه فعالیت فرهنگی از خودش درکرده بود و ما را با کلاس‌های بالاتر به یکی از مساجد شهر می‌برد. این اولین بار بود که ما هم قاطی آدم حسابی‌ها شده بودیم و با کلاس‌های سوم و چهارم و پنجم برنامه مشترک داشتیم. به همین دلیل سر از پا نمی‌شناختیم. با شور و شوق عجیبی، پر از حسّ بزرگی و بزرگ‌شدن، ناباورانه به راه افتادیم. نزدیک مسجد یادم افتاد نماز خواندن بلد نیستم؛ در یک ثانیه، آن همه شعف و شادی تبدیل به کوهی از غم شد؛ تصمیم گرفتم هر طور شده نقشه‌ای سرهم کنم و وارد مسجد نشوم  ولی نه وقت برا نقشه کشی بود و نه من دانش‌آموز بی انضباطی بودم که دور از چشم‌های ریزبین ناظم مدرسه باشم. خلاصه جزو آخرین نفرات با التماس دعای پر از امید معلممان، بدون وضو وارد مسجد شدم. مسجدی بسیار بزرگ با صف‌های منظم که با ورود ما دبستانی‌ها در صف‌های آخر این نظم از هم پاشید معلم‌ها و ناظم مشغول مرتب کردن صف‌ها بودند. ما کلاس دومی‌ها در صف آخر ایستاده بودیم. از شانس خوبم دختر همسایه‌مان که چند سالی از من بزرگتر بود و به خاطر پیشرفت تحصیلی هنوز کلاس دوم بود، در صف کنار من نشسته بود و من که هنوز با ته‌ماندۀ امیدم درگیر نقشه‌کشی بودم، تازه متوجه او شدم؛ می‌دانستم هر طور شده مُچم را خواهد گرفت.

 تا حالا دقت کردین بهترین روش آروم کردن یه نوزاد چیه؟ وقتی تشنشه... وقتی گرسنشه... وقتی خوابش میاد...؟ یادتون هست وقتی فرزندتون تازه به دنیا آمده بود اولین راه حلی که در مقابل گریه هاش به ذهنتون می رسید این بود که اونو راه ببرید... بغلش می کردید و راه می افتادید، مهم این بود که در آغوش شما باشه و شما مشغول قدم زدن باشید... قبول دارین در 70 درصد موارد این بهترین راه حل بود؟ تقریبا برای هر مشکلی هم جواب میداد...

مربیای گرامی و پدر و مادرای عزیز... این نوجوانان همان نوزادانند! با این تفاوت که وقتی نوزاد بودند برای هر مشکلی گریه میکردند اما الان برای هر مشکلی یه تکنولوژی از خودشون (!) بروز می دهند... مثلا موقع ناراحتی اخم میکنن! وقتی خسته میشن بهونه میگیرن... وقتی کم کاری کردن و نمراتِ کمی آوردن دنباله یه بهونه ای میگردن که تقصیرو بندازن گردنه یکی دیگه...

خب راه حل چیه؟

با نام و یاد خالق یکتا و آفریننده روشنایی ها شروع می کنم

و از اینکه یکی از اتفاقات زیبا (از جهتی) و ناخوشایند (از جهتی دیگر) زندگیم را برای شما می گویم، خوشحالم.

-  زیبا از چه جهت؟! : از نظر آشنایی با یکی از فرزندان این آب و خاک

-  ناخوشایند از چه جهت؟! : از نظر مشکلی که این دانش آموز و یا دانش آموزان دیگر ما درگیر آن هستند.

به دنبال فرصتى بودم که ضریح پیامبر صلّى اللّه علیه و آله را ببوسم

که یکى از وهابى ها گفت: این آهن است و فایده اى ندارد!

گفتم: ضریح پیامبر آهن است، ولى آهنى که در جوار پیامبر صلّى اللّه علیه و آله است، اثر خاصى دارد.

مگر شما قرآن را قبول ندارى؟ قرآن مى گوید: پیراهن یوسف چشمان یعقوب را شفا داد.

پیراهن یوسف پنبه اى بود، امّا چون در جوار یوسف بود شفا داد.

خاطرات استاد قرائتی

مرد اول می‌گفت: «چهارم ابتدایی بودم. در مدرسه مداد سیاهم را گم کردم. وقتی به مادرم گفتم، سخت مرا تنبیه کرد و به من گفت که بی‌مسئولیت و بی‌حواس هستم.  آن قدر تنبیه مادرم برایم سخت بود که تصمیم گرفتم دیگر هیچ وقت دست خالی به خانه برنگردم و مدادهای دوستانم را بردارم.  روز بعد نقشه‌ام را عملی کردم. هر روز یکی دو مداد کش می‌رفتم تا اینکه تا آخر سال از تمامی دوستانم مدادبرداشته بودم. ابتدای کار خیلی با ترس این کار را انجام می‌دادم ولی کم‌کم بر ترسم غلبه کردم و از نقشه‌های زیادی استفاده کردم تا جایی که مدادها را از دوستانم می‌دزدیدم و به خودشان می‌فروختم.  بعد از مدتی این کار برایم عادی شد. تصمیم گرفتم کارهای بزرگتر انجام دهم و کارم را تا کل مدرسه و دفتر مدیر مدرسه گسترش دادم. خلاصه آن سال برایم تمرین عملی دزدی حرفه‌ای بود تا اینکه حالا تبدیل به یک سارق حرفه‌ای شدم!

مرد دوم می‌گفت: «دوم دبستان بودم. روزی از مدرسه آمدم و به مادرم گفتم مداد سیاهم را گم کردم. مادرم گفت خوب بدون مداد چکار کردی؟ گفتم از دوستم مداد گرفتم. مادرم گفت خوبه و پرسید که دوستم از من چیزی نخواست؟ خوراکی یا چیزی؟ گفتم نه. چیزی از من نخواست. مادرم گفت پس او با این کار سعی کرده به دیگری نیکی کند، ببین چقدر زیرک است. پس تو چرا به دیگران نیکی نکنی؟ گفتم چگونه نیکی کنم؟ مادرم گفت دو مداد می‌خریم، یکی برای خودت و دیگری برای کسی که ممکن است مدادش گم شود. آن مداد را به کسی که مدادش گم می‌شود می‌دهی و بعد از پایان درس پس می‌گیری. خیلی شادمان شدم و بعد از عملی کردن پیشنهاد مادرم، احساس رضایت خوبی داشتم آن قدر که در کیفم مدادهای اضافی بیشتری می‌گذاشتم تا به نفرات بیشتری کمک کنم.با این کار، هم درسم خیلی بهتر از قبل شده بود و هم علاقه‌ام به مدرسه چند برابر شده بود. ستاره کلاس شده بودم به گونه‌ای که همه مرا صاحب مدادهای ذخیره می‌شناختند و همیشه از من کمک می‌گرفتند.  حالا که بزرگ شده‌ام و از نظر علمی در سطح عالی قرار گرفته‌ام و تشکیل خانواده داده‌ام، صاحب بزرگترین جمعیت خیریه شهر هستم.» به نظر شما، چقدر تربیت کودکی در آینده انسان نقش دارد؟

پس بیاییم اشتباهات فرزندان را از راه صحیح بررسی کنیم ...

خانم معلم چِن (Chen) در دفتر تنها بود که پسر کوچکی آرام درِ دفتر را باز کرد و با لحن پر احتیاطی او را صدا کرد. خانم چن او را شناخت، اما بدون آن که بخواهد نارضایتی خودش را به رویش بیاورد، گفت: تو در امتحان از 100 نمره 59 گرفتی. تو تنها کسی هستی که نمره قبولی یعنی 60 نگرفته است. پسرک با خجالت و در حالی که صورتش سرخ شده بود، سرش را بلند کرد و گفت: خانم معلم، می شود... می شود یک نمره به من ارفاق کنید؟ خانم معلم با عتاب مادرانه ای سرش را تکان داد و گفت: یک نمره ارفاق کنم؟ این ممکن نیست. من طبق جواب هایی که در برگه امتحانت نوشته ای به تو نمره داده ام. او اضافه کرد: نگران نباش. من که نمی خواهم به خاطر ضعفت در امتحان، تو را تنبیه کنم. تو باید در امتحان بعد تلاش بیشتری بکنی و نمره بهتری بگیری. پسر با صدایی که نشان می داد خیلی ترسیده است، گفت: اما مادرم کتکم می زند. خانم معلم ساکت شد. او آرزوی والدین را درک می کرد که می خواهند بچه هایشان بهترین نمره ها را کسب کنند و موفق باشند؛ از طرفی نمی توانست در برابر بچه های بازیگوشی که در امتحاناتشان ضعیف هستند، نرمش نشان دهد. اما یک موضوع دیگر هم بود. او می دانست که کتک خوردن بچه ها هم هیچ کمکی به تحصیلشان نمی کند و حتی تأثیر منفی آن ممکن است آنها را از تحصیل بازدارد. نمی دانست چه تصمیمی بگیرد. یک نمره ارفاق بکند یا نه. او در کار خود جداً اصول را رعایت می کند. اما به هر حال قلب رئوف مادرانه هم داشت. نگاهی به پسرک کرد. هنوز تمام تن پسرک از ترس می لرزید و به گریه هم افتاده بود. عاقبت رو به پسرک کرد و با صدای ملایمی گفت: ببین، این پیشنهادم را قبول می کنی یا نه؟ من به ورقه ات یک نمره «ارفاق» نمی کنم. فقط می توانم یک نمره به تو «قرض» بدهم. تو هم باید در امتحان بعدی 10 برابر آن را، یعنی 10 نمره، به من پس بدهی. خوب است؟ پسرک با شادی غیر قابل وصفی گفت: چشم! من حتماً در امتحان بعدی 10 نمره به شما پس می دهم. او با خوشحالی از خانم معلم چِن تشکر کرد و رفت. از آن پس برای این که بتواند در امتحان بعدی قرضش را به خانم چن پس بدهد، با دقت زیاد درس می خواند. تا این که در امتحان بعد نمره بسیار خوبی کسب کرد. از طرف مدرسه به او جایزه ای داده شد. وقتی در مراسم اعطای جایزه نگاهش به خانم چن افتاد، از دیدن لبخندی که معلمش به او می زد، احساساتی شد و گریه کرد. از پسِ آن «درس» که خانم چن به او داده بود، مقطع دبیرستان را با نمرات عالی پشت سر گذاشت و وارد دانشگاه شد. او اولین دانشجو از روستایشان بود. او پس از مشغول شدن به کار و به دست آوردن موفقیت های شغلی و مالی پیاپی، بارها و به بهانه های گوناگون به سازندگی روستایشان کمک کرده و هر سال به دیدن معلمش خانم چن به آنجا می رود. او همیشه ماجرای قرض نمره را به دوستانش تعریف می کند و از بازگویی آن همیشه هیجان زده می شود. زیرا می داند که نمره ای که خانم چن به او قرض داد، سرنوشتش را تغییر داد.

- رضا جان اگه زحمتی نیست یه کامپیوتر برای احمدِ ما بخر؛

بالاخره هر چی باشه تو پسر عمه شی،

ما هم که چیزی از گوشی و این چیزا سر در نمیاریم...

- آقای مدیر؛ ببخشیدا جلوی رویِ شما بهش میگم؛

خداوکیلی من هیچی ازش نمیخوام؛ هیچی،

اصلاً هیچ کاری واسه من نکنه تو خونه، فقط درسشو بخونه...

- ما که خیری از زندگی ندیدیم، به هیچ جام نرسیدم؛

بچه جان لااقل تو درستو بخون یه چیزی بشی...

چقدر این جملات برایمان آشنا هستند، مگه نه؟

آیا می دانید آسیب زا ترین جملاتی که یک پدر و مادر

می توانند به فرزندشان بگویند همین سه جمله است؟!

- مردم شانس دارند به خدا... هیچی ندارن ولی خدا یه بچه بهشون داده حرف از دهنشون در نیومده از جا میپرند اون موقع ما هر چی به این (!) حرف می زنیم انگار نه انگار...

- صد بار گفتم آقا جون من از تو هیچی نمیخوام ؛ آب با من، نون با من، تو فقط درس بخون! بازم انگار نه انگار ...

- اصلاً این بچه ما اخلاقش عوض شده، شاید باورتون نشه ولی حتی حاضرنیست با ما مهمونی بیاد؛ جدیداً اینطوری شده. مهمونی که جای خود، پارک و شهر بازی هم به زور میاد...

شما هم تا حالا از این صحبتا زیاد شنیدید، مگه نه؟! میخوام در مورد یه اتفاق جالب براتون صحبت کنم، اتفاقی که خیلی اوقات باعث شده فاصله شما با متربی یا فرزندتان روز به روز زیاد و زیادتر شود، بدون آنکه متوجه موضوع باشید...

دوران نوجوانی (که نه دقیق اما به طور تقریبی دوره متوسطه اول و دوم) را در برمی گیرد دوره ناشنوایی است...

نه اشتباهی رخ نداده است؛ درست خواندید: ناشنوایی!